شـــــام آخـــــر ، خیــــانــت اوّل ، فتنــــــه انگیـــــزی یهــــــودایــــی
نــاصــــریّــــه ، جلیلـــه خـــاطـــره وار ، جلجتــا غـربت مسیحایی

مانده از خاطرات عهد شباب ، با من اکنون اسیر رنج و عذاب
طرحی از «وارطان» و نـان و شـراب ؛ زلف خم در خم چلیپایی

طنـــزپـــرداز شاعـــری  مستـــم ، متمایل به هــزل هم هستم
دامن جـــــد چو رفته از دستـــم ، شده ام  شـــاطـــر گل آقایی

یادم آید که در شبی دیجــور ، که هوا گرم بود و بس ناجــور
بعـــــد نوشیـــدن شــــراب طهور ، کنج میخــانـــه ای اهورایی

من و دامـــــادمـــــان ابــــو شـــــرره ، لُکّه رفتیم تــا ده بــــــرره
ـ ده مگو «بخش» گو تو ای نکره ـ نخود آریم بهــــرخان دایی

آن شب آنجا دو خان لاغرو چاق پخته بودندروی طرفه اجاق
نخودوک آش وچاشنیش سمـــــاق با لبوی و کدوی حلوایی

چون که خوردیم سیروپر آن آش گفت دامادلندهور ایکاش
بود این جا دو قرص نــــان لواش با کبــــاب گـــــراز صحرایی

گفتم ای کارد بر شکم خــــورده همه جــــا آبــــروی من برده
باشد این جا اگـــــر خــــــر مرده می خوری چند رأس تنهایی

پک و پوزی کشیددرهم و گفت کم کن این حرفهای باردمفت
می کنی بار بنده هرچه کلفت کم کن این شیوه پاردم سایی

بی که حرفی برون دهم ز گلو بر سر خود کشان لحاف و پتو
ختم شد خود به خود بگو و مگو که چنین است رسم دانایی

کم کمک پلکهام شــــد سنگین منتظــر بهــــر خفتنی شیرین
شــــده بـــــودم که نــــاگه از پایین خــــــان ریقونه ی  مقوایی

مثل قــــرقـــــی چپید زیر لحاف گویی آماده شد برای مصاف
در ســرش بود فکـــرهای خلاف تـــا بکوبــــد به طبل رسوایی

دوسه ثانیه چون که وقت گذشت خان لاغربزعم بنده پلشت
جنبشی کرد و باز ساکت گشت گفتـم ای بی حیای هرجایی

ناگهان با نفیــــر روح گداز  همگی را گــــرفت بــــرق سه فاز
«سوختم سوختم» نمود آغــــــاز صهــــرنــــا با هجوم ایذایی

من وخان لاغرو زجا جستیم چشم بگشوده ودهان بستیم
صـــــاف روی لحاف بنشستیم خفتــــــه دامـــــــاد بود تنهایی

ناله می کردو داشت سگ لرزه روبه خان گفتم ای سگ هرزه
خفه ات با لعــــــاب اسفـــرزه می کنم سمت بنــــده گر آیی

سمت اوخواستم که هجمه برم شکمش رابه شاخ خودبدرم
کـــــرد جلب توجه و نظـــــرم عقــــــــرب هفت بند شش پایی

خان به سرکوفت من بزانوی خویش هردوازجا جهیده زاروپریش
من و درجستجوی نقطه ی نیش خان و عقرب کشان  به دمپایی

بعد هم با دو پیـــــک از ودکا حال دامــــــاد بنــــــده آمـــــد جا
ما ز خان عــــــــذر خواه و او از مــــا بود وضع همه تماشایی

دو سه ساعت به صبح بیش نبودو هوانیزگرگ ومیش نبود
بنده را حال بندگیش نبــــــود هکذا حسّ تـــــوبـــــه فرمایی

شب به خیری بگفته و خفتیم لغزش حرف خویش بنهفتیم
هریکی پیش خویش می گفتیم: بعدازین شب بود چه فردایی!