مژده این  بود   ز  خورشید        بهار گل سرخ

می رسد   قافله ی     مشک   تبار  گل سرخ

خانه ی  دل   ز  غبار  شب    حرمان    بزدای

که شفق هدیه ی پاکی است زیار  گل سرخ

دیشب  از  غنچه شنیدم که به هنگام  سحر

سفر  آغاز  کند        یکه    سوار   گل سرخ

شهر من  رشک بهشت است زانفاس نسیم

این دیاری  است  که  نامند  دیار   گل سرخ

هرشهیدی گل سرخیست که افتاده به خاک

با  گل  اشک    بشویید    مزار    گل سرخ

ما بر آنیم که منت    ز   مسیحا     نکشیم

تا که باشد  نفس      غالیه بار    گل سرخ

غزل  فتح  بیارید   ز    گنجینه ی      طبع

که    بسازیم   سحرگاه    نثار   گل سرخ .