گفتی که   به  هر   دردی   درمان  رسد از خنده
خندیدم  و    افزون   شد  اندوه  و      غم   بنده

در    دایره ی  امکان   چون  نقطه ی سرگردان
انداخت    مرا    دوران     با      دور    فزاینده

یکسو   غم    بیکاری     در    اوج     گرفتاری
یکسو   تب   بیماری     با    وحشت      پاینده

سرتاسر     عالم   را   این   فاصله ی   کم  را
جوییدم    و     ماتم   را    بودم    همه  یابنده

ای   چرخ   چه   بد  کردی  افتاده  لگد  کردی
در  چشم    خرد     کردی      فولاد    گدازنده

پرونده ی   من  وا شد هر نیک و بد  افشا شد
گه   لطف  چو  بر  ما  شد  از  دست گشاینده

در  کارگه   هستی    درها   به   رخم   بستی
ای   آن که    فرادستی     با شغل     برازنده

یاران   گل  و  بلبل   رد  شد   خرشان  از پل
گشتند   مدیر  کل   یا    اینکه          نماینده

واماندم   و     افسرده    مانند  یکی    مرده
از   جامعه   سرخورده  در  خانه  سرافکنده

ناراحت   و   ناراضی از  حال  هم از ماضی
ای   خوبترین  قاضی! اینک  من    و آینده

گر  شکوه  کنم  افزون  ترسم که مرا گردون
بی حکم   کند    مسجون  ای  شاعر بازنده

آنگاه   پس  از چندی   گویند   و   نویسندی
بدکاره ی    دربندی  از    جامعه    شرمنده

ابلیس   زده   گولش   با    ظاهر   مقبولش
نوشیده   به    سلولش     داروی  زداینده !