باده نوشانی    که    درس  عشـــق   از بــر می کنند
خون    رز     را     از  دل   مینا    به ساغر می کنند

در    هلال   جام    ریزد    چون   که   ساقی   آفتاب
مه  جبینان   چهره    از    شبنم   پـــر اختر می کنند

با     دلم   حقّ  نمک     دارند     بس   شیرین لبان
تازه ام     زخم    دل     از     قند  مکرّر    می کنند

آبروی    فقر    را    نازم    که   از  اکسیر   عشق
بر    در او    خاکساران   چهره   را   زر  می کنند

تا    مگر  سیرنگ    قاف  عشق  را بینند   خواب
نازداران    بستر      از     بال  کبوتر     می کنند

گردباد  است   این  به صحرا   یا   تن  گلچهرگان
یا  ز   حسرت  عشقبازان  خاک  بر  سر می کنند

آشیان  بوم  دیدند     این    کهن    ویرانه     را
بلبلان    قدس     سیر    باغ      دیگر   می کنند

از جنون تا  هفت شهرعشق  گامی  بیش  نیست
دست   دل همراه    آنانی   که    باور    می کنند.