اگـــــــــــر  چـــــــــه  در  ادبیّــــــــات نــــــــوگـــــــــــرا بــودم
تمــــام عمــــــر خـــــــــود امــــــا کهــــن ســـــــرا بــــــودم

بنــــــا بــــــه خــــــواهــش اربـــاب زر نگفتــــم شعــــــر
بـــــــه  فقــــــر مــــــــزمــــــن  از  آن  روی  مبتلا بودم

اگــر چـــه  خـــون دلـــم قــــــوت  ، دائـــــم الاوقــــات
حــــــرام خـــــــوار  نــه  چــــون  قــــوم اشقیــــا بودم

فقیـــر و بــاد بــــه دست و نــــــدار در همــــه عمـــر
گــــرسنــــه چشـــم و دل امـــا نـــه چون گــدا بودم

خــــداشنـــــاس و خــــداتـــــرس چـــــون پـــدر امــــا
نـــــه  پیــــــــرو  خــط بـــــاطل نــــه بــــــر خطا بودم

بــــه حــــج نــــرفتـــم و یــــک بــــــــار زائــــــر عتبــات
نبــــــــــودم  ار چـــــــه از  آن  دائــــــــم البکــــا بودم

چــــرا؟ از آن کـــــه  نمـــی خواستــــم یکی گـــویـــد
کـــه حقّـــــه بــــاز تـــریــــن مــــــــرد بــــــا ریـــا بودم

خوشم که جوجه ام اما نه چون خروس ، ذبیح
چــــه در زمــــان عــروســی چــــه در عــــــــزا بودم

همیشه همچــــو پــــدر مـــرعـــــی حلال و حرام
به هـــرچــه قسمت مــــن کـــرد «او» رضا بودم

نه پاچه خار و نه  چُس خور چو شــــاعـــر مداح
نه  کاســـه لیــــس چــو آن مــــــادح کــــذا بودم

چو  مــــادحــــان صلــــه گیــــر  پست و هـرجایی
کجا به  مــــــدح  و ثنـــــا نــــــزد کــــدخــــدا بودم

نه  مـــرتــــشی و  نه  راشـــــی نه زیـر میــز بگیر
چــــو  آن  نشستــــه ی  بــر مسنـــــد قضا بودم

نه  همچو غــــــازی  دیــــروز  و  قــــاضــی امروز
نشستــــه  بـــر  ســـر  هر  سفـــره ی غــذا بودم

بــــرای  آن  کــــه  یکــــی  بیضـــه اش  ورم نکند
نه  همچـــو مسجــدیــان دست بـــر دعــا بودم

ولی  برای  هــــزاران  چو  خــــود  علیـــل المغـز
همیشـــــه  طالب  بهبــــود  یــــــا  شفـــــا بـودم

به گـــوش هــر کـــه در آزار مــــردمـــان کوشید
صدا نه ،  نعــــره ی چــون رعـــــد جانگزا بودم

نمک بـــه زخـــــم کسی هـــم نریختم هـر چند
بــــه سهـــم خویش نــــه بــــر دردها دوا بودم

خوشم کــــه شــــاعـــر طنّــاز خــاکشیــر مـــزاج
نــــه در زمـــــان کهـــولـــت کــــز ابتــــدا بــودم

بـــرای وارث خــــــود شعـــــــر می گـــذارم ارث
کــــزیــــن متـــاع  ، غنــی همچـو پادشا بودم

همین نه رونــق درویشی من از کشکـــول
که بهـــره ور  ز  تبــــرزیـــن و منتشــــا بودم

بـــه ســـر رسید مـــرا عمــــر و در جهــان شما
همیشــــه در کنــــف خـــوف یـــا رجــــا بــودم

اگر که رامـــش جــــان بـــــود آن زمـــانـی بود
کــــه زائــــــــر حــــــرم حضــــــرت رضــــــا بودم

غبـــار بــــــارگــــــه قــــدس آن امـــــام رئـــــوف
به دیــــده هـــر شــب و هــــر روز توتیا بودم

دخیـــل بستــــــه ضـــریــح امـــام هشتـــم را
رهیــــن مرحمتــــش صبــــح تــا مســـا بودم

کنـــــــار پنجــــــره فــــولاد حضـــرتــش دائــــم
دری ز روضــه ی رضـــــوان به روی وا بودم

به حقّ عشق که بیگانه بود بـــــا من رجس
به خــــادم حـــرمـــش تــا کــــــه آشنـــا بودم

بـــه عــــزّت رضـــــوی در کنـــــار مضجــــع او
بــــــــــری ز هــــــر گنـــــــــه تنــــزل البلا بودم

به اســم اعظــــم حق گر که برده بودم پی
خـــــدا گـــــواه کــــه فعّــــال مــا یشـــا بودم

ولی دریــــغ کــــــه در غفلت همیشگی ام
اسیــــر  نفس بــــداندیش مــرتجــــــا بودم

منی که«خوش عمل»شاعرم به گاه رحیل
خجـــل ز عائـلـه ، شـــرمنــده ی شما بودم.