ای رخ ز مـــــــا نهفتــــــه بــــــــه بــــــــوی تو زنده ایم
در آرزوی دیــــــــــدن روی تـــــــــــو زنــــــــــــده ایـــــــم

در این فضــــای بستـــه کــه امکان زیست نیست
گــــر مانده ایم زنــــــــده ، بــه بـــــــــوی تو زنده ایم

از داغ لالــــــه هــــــــای دل افــــــروز ، ســـــوگـــــوار
همچون بنفشـــــه بـــــــر لــب جـــــوی تو زنده ایم

آزادی ای مهنـــــــدس طــــــــــرّاح ســــــرنــــــوشــــت
با نقــــش و طـــــرح تـــــازه و نــــــــــوی تو زنده ایم

ای بــــــاغ پـــــر شکـــــوفـــــه از اندیشه های نــاب
تــــر کن مشـــــام مـــــا که به خـــــوی تو زنده ایم

زین کـو که پــــــای پـــــویـــــش اندیشه بسته اند
روزی اگــــــر رسیــــــم بـــه کـــــــوی تــــــو زنده ایم

وقــــــت نمــــــــاز شـــــــــــام غــــریبـــــــان انتقــــــام
با خــــــون وضــــو گرفته به ضــــــوی تو زنده ایم

با زنـــــدگــــی سکـــــوت مقـــابـــر مغـــایـــــر است
مــــا بـــــا رونــــد حــــادثــــه جــــــوی تــــو زنده ایم

در گوش ، جز خروش تو سنگین و جانگزاست
با های و هــــوی و گفــت و شنـــوی تو زنده ایم

تــــا تـــــرک تـــــرکتــــــــازی ایـــــن شهســـــوارهــــا
بــــر بــــــادپــــــای صــــاعقــــه پــــــوی تو زنده ایم

در چـــــارفصــــل زخـــم عطـش بخت یار ماست
کــــــز شـــــــربـــــــت زلال سبـــــــــوی تو زنده ایم

گلبانگ عــــدل و امـــن و رفـاه از گلوی توست
زآواز دلنــــــــــواز گلـــــــوی تــــــــو زنــــــده ایــــــم

رهبـــــــرد کــــورســـوی تمدن به نیستی است
گر رهنمـــــود مــــاســـت به سوی تو زنده ایم

مـــا  را  بـــه سخت جانی ایمــان امیدهاست
تا بــــامــــــداد مـــــــرگ عــــــــدوی تـو زنده ایم

خـودکامـگان بــــه کـام اجــــل می روند و مــا
زیــــــر شعــــــــار نــــــام نکــــــوی تــو زنده ایم.