شدم   از   لطف    خداوند          کریم
سالها    ساقی      میخانه         مقییم  

نفس   را   تا  که   به  زندان     کردم

روز   و  شب   خدمت  رندان     کردم

ساخت  با   آتش   می    آب  و    گلم

خاست   تا  «احرق قلبی»      ز   دلم

ناگهان   عابدی    از      راه    رسید

عیش     را      آفت    جانکاه  رسید

گفت  با   من  که    بیا     در  مسجد              

شک  مکن  هست  خدا  در   مسجد

کرد  دل    وسوسه اش     را  باور

سوی  محراب   شدم         راهسپر

زهد ورزی  به  ریا      کارم    شد

ذوق  کردم    که   خدا یارم     شد

طی   شد  از بهر   نیاز     عرضی

شب  و  روزم   به   نماز   عوضی

سال ها  بود   مرا   یار   و      ندیم

نه  خداوند   که      شیطان   رجیم

من  ز   تکبیر        تکبر     جویان

او       هنیا  و  مرییا         گویان

****

هیچ  دانی   که  در این  بیع و شری

آخر  کار  چه    شد     بهره    مرا

توبه   از  باده  چو  کردم   به  مرور

کرد     سجاده    مرا    مست   غرور!