در مسیر شعر آیینی به گامی استوار
راه می پیمود والا شاعر نیکو شعار

یادگار از او بسی شعر است در دیوان دهر
سخته و شیوا و خوش مضمون ونغز و آبدار

واحد کالالف بین شاعران مذهبی
همچو او کم دیده چشم مردمان روزگار

از مدایح تا مراثی فاخر و شیوا بود
شعرهایی را که در دوران رقم زد بی شمار

نازم آن شاعر که تا آخر به کانون ادب
افتخار و اعتبارش بود مدح هشت و چار

آفتاب معرفت از بیت بیت شعر او
پرتوافشان است و باشد تا قیامت برقرار

شعر او تاشد مؤیّد از دم روح القدس
نور معنا تافت او را بر دل امّیدوار

عافیت جو چون در ایام حیات خود نبود
عاقبت هم نیست در فردای محشر شرمسار

از علی آموخت اخلاص عمل تا زنده بود
زان رقم زد کاتب حق مرگ او با افتخار

رحمةٌ للعالمینش دستگیر محشر است
بود زیرا  در طریق رادمردی پایدار

مهر اولاد علی در سینه ی سینایی اش
بود و جولان داشت با آن مهر در هر رهگذار

نقشبند آفرینش در حقیقت نقش کرد
در دل او عشق آل الله بی نقش و نگار

تابشی از ماه و مهر معنویت جلوه گر
بود از سیمای او مشهود هر لیل و نهار

خیرخواه همگنان خویش بود و از شرور
جست دوری با نوای الفرار و الحذار

بود ورد دائم الاوقات وی در حشر و نشر
لافتی الّا علی لاسیف الّا ذوالفقار

فارس میدان معنا بود و با الفاظ خویش
آهوی مضمون به دام آورد هنگام شکار

راههای سنگلاخی را چه خوش طی کرده بود
با قدمهای توانمندش بدون راهوار

از ولایت پیروی می کرد و در این راه بود
نوجوانان صداقت پیشه را آیینه دار

همتش چون با حمیت نسبتی دیرینه داشت
راههای انحرافی را نشان داد آشکار

یاعلی گویان به راه اهل تقوا رفت و دید
پشتبانیهای بی حد از امامان کبار

کاروان شعر آیینی به کاشانشهر بود
با دلالتهای او تا قاف شهرت رهسپار

اعتمادش بود برحق ، اعتقادش راستین
یافت از آن رو به نزد اهل معنا اعتبار

شاعران فحل آیینی بسی بودند لیک
همچو او کم بود در کاشان عزیز و کامیار

از خدا خواهم برای حافظی عزت که او
شعرهای منتخب را داد از وی انتشار

نام اوثبت است بر لوح دل اهل ادب
همچو شعر او که در تاریخ باشد ماندگار

یافتم از قلزم شعر فراهی ، خوش عمل
حافظی تا ناخدایی کرد ، درّ شاهوار