تو  ای   مرا  همه جا   یار  و تکیه گاه  بمان
فروغ   دیده ی دل   ، برق   در   نگاه   بمان

امید    آخر   شب های     تار    بی   سحرم
نوید    تابش     زیباترین       پگاه     بمان

به  برج   طالعم   ای  آخرین  ستاره   بتاب
به   آسمان  خیال  من  ای  تو    ماه   بمان

مرا   که   خسته  دل   از    روزمرّگی هایم
قسم  به   عشق   رعایت  کن  و پناه بمان

به وادیی که  مه  و سال عمر درگذر است
رفیق    راه     نبودی ،  چراغ راه   بمان

به دام رنج ، مرابیش ازاین مخواه ، مرو
به  نام   عشق ، مرا  بیشتر بخواه  بمان

اگر  شکستن  دل  ازمن اشتباه  تو  بود
تمام    عمر در  این  کار  اشتباه   بمان

فرشته ای که ترا درس عاشقی آموخت
مگر نگفت  به  پیمان  اشک و آه بمان

اگر که عشق ملال است بی ملال مباش
وگر که عشق گناه است ،در گناه بمان

به پاس خاطره هایی که داشتی با من
بمان،همیشه مرا یارو تکیه گاه  بمان.