سوار  باره ی نور     از      فراز      باروها

که بود  آن که  تو را  خواند تا فراسو...ها

که بود  آن که  تو را گفت:فصل کوچ رسید

و ناامید  شد از    رجعت          پرستوها

که بود آن که  ز  تحقیر  لاله های   کبود

گریست در  شب پیمان شوم  شب بوها

که بود آن که    شجاعانه جام زهرگرفت

و ما و  باده    خزیدیم    کنج    پستوها

که بود آن که صدایش به گوش بادرسید

و  اختناق   گرفتند             بیدلاگوها !

که بود آن که ز تزویر    گرگها     موئید

و  بیم   داشت ز فردای شوم   آهوها

که بودآن که دلش پیش ماهیان جاماند

و ریخت   خون     زلالش به کام زالوها

نداچه بودوکه بودآن که موج زمزمه اش

نشان خانه ی   دریا  گرفت از   جوها

زمن مپرس بپرس ازبسیج بوسه ی دوست

تکیده اند  مگر     دستها و      بازوها؟

زمن مپرس بپرس ار زبان و دل  داری

ز نادمان   و ندیمان و   سر به زانوها!