* اشاره :

«شیرینعلی گلمرادی»شاعردریادل صمیمی-که سالهاست ازو بی خبرم-اگرچه حق استادی بر گردنم ندارد اما در ایام جوانی پدر معنوی ام به حساب می آمد و ازین رو حق پدری بر گردنم دارد.در سالهای دهه ی 60 من و این شاعردردآشنای منطق گرا دوستان« لحمک لحمی » بودیم هرچند فاصله ی سنی مان زیاد بود و او به سن و سال فقط یک سال از پدرم کوچکتر بود.شعرهای گلمرادی را در مجله ی جوانان چاپ می کردم و او که از السابقون شعرای مطبوعاتی بود -و سالها پیش از ورود من به روزنامه ی اطلاعات سروده هایش در جوانان و دیگر جراید منتشر می شد-هر هفته به دیدنم می آمد و باهم به انجمنهای ادبی و دیگر مراکز فرهنگی و هنری می رفتیم.یک روز غزلی را که ذیلا مشاهده می کنید خطاب به وی سرودم و در بیت آخرهم اشاره ای به نامش کردم.هنوز دوسه روز نگذشته بود که گلمرادی هم غزلی با همان وزن و قافیه و مضمون خطاب به من سرود .این دو غزل در جوانان امروز آن روز مجال نشر نیافت...زیاده تر که بگویم بیم تصدیع می رود پس همان به که هردو غزل -اول غزل خودم و بعد غزل گلمرادی -را دراینجا بیاورم:
_________________________________________________

به  پاس    حرمت     اندوه       جاودانه ی هم
بیا   که    اشک   بریزیم     در   شبانه ی  هم
در این    دیار    خموشان   و   خودفراموشان
فنا   شویم      نگیریم     اگر      بهانه ی هم
من  و    توایم   که  در شعله های   آتش  دل
گداختیم    و     نکردیم       ترک  خانه ی هم
بیا   که    رنگ  محبت  زنیم   از   سر  صدق
به   بیت     بیت       غزلهای عاشقانه ی هم
چه  حاجت   است    دگر    منت زبان  بکشیم
که     آگهیم    ز     غمهای    بیکرانه ی هم
من  و  تو چون   دو درختیم تشنه دردل دشت
که    دیده ایم      جوانمرگی     جوانه ی هم
کجاست   خلوت انسی که   تا به فیض حضور
صفای   روح     بجوییم  از     ترانه ی  هم
دو    همرهیم    که     از   گردباد حادثه ها
هزار     قافله    دوریم    از   نشانه ی  هم
غریب  نیست  از   آتش    زبان    دلهامان
قرین    بزم      حضورند با   زبانه ی   هم
اگر   از ابر    کرامت  رسد    پیام سرشک
اسیر    شعله     نیابیم       آشیانه ی  هم
گل مراد  من!از   شرح   درد    می گذریم
همین  که    سر بگذاریم روی شانه ی  هم.
*****                *****          *****
به   گریه های   غریبانه ی شبانه ی    هم
بیا   که    سر   بگذاریم روی شانه ی  هم
صفای  اشک  بود آبروی    چهره ی   ما
چو   زائران    طریقت  در   آستانه ی هم
کبوتران   حریم    دلیم    و     در  پرواز
اگر  چه   گم  شده ایم از پی  نشانه ی هم
نه  پروریده ی دامان  نازو راحت و نوش
من و  تو   زاده ی رنجیم در زمانه ی هم
دو  شعله ایم    میان    دو  بعد  تاریکی
نشسته ایم   گدازنده   با     زبانه ی  هم
حدوث   حادثه  ما را چنین پریشان   کرد
ز جمع  عشق ومحبت زشهروخانه ی هم
چو جوجه های   رموکیم گرچه بازیگوش
گسیختیم  زهم    تار و پود   لانه ی  هم
سوار  مرکب  تکتاز  سرنوشت و  روان
شتابناک   به   فرمان      تازیانه ی هم
ز   قتلگاه   حقیقت   گذار   باید     کرد
به   چشم  بسته ی دل ازپل فسانه ی هم
ز گنج عاطفه ره توشه ی گران با ماست
امان  ز   غارت  رندانه در خزانه ی هم
شکوفه می دهد  آخر     بهار  باورمان
به   باغها    بسپاریم   ازجوانه ی هم.