یلداشبی که خاطره ها با تو جانفزاست

                            ای  کاش  در  محاق  شود  صبح زود  من ...

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
شب یلداست شب خاطره ها

خاطراتی همه شیرین و عزیز

خاطراتی همه از عطر صمیمیت و شادی لبریز

فرصتی سبز و بهارآیین تا بار دگر

پیش هم بنشینیم

نفس سرد زمستان را با زمزمه ها

-نقل یک خاطره از دفتر پیشین ترها

خواندن یک غزل از حافظ شیراز

-که دلهامان را

گرمتر می خواهد-

دور کنیم

به تمنای بهاری که ز راه

خواهد آمد و صمیمیت سبزش را

خواهد بخشید

-خاطر آسوده ز دیوی که پس پنجره کرده ست کمین-

دل خود را و دل یاران را

مسرور کنیم

صحبت از گرمی دلبستگی و نور کنیم.

از خــــــانـــــــه به میخـــــــانـــــــه اگــــــر راه نباشد

در زنــــــدگــــی ام جلــــــــوه ی دلخــــواه نبـــاشد

جز دغـــــدغـــــه ی صبــــــح خمـــــاری نبـرد سـود

ســــــاقــــــــی اگــــــــر از راز مـــــــی آگاه نبـاشد

یــــــوســـف نشود معتبــــــر ازجــــــاه ، بـــه اکراه

یـــک چنــــــــــــد اگــــــــر معتکـــــف چــــــاه نباشد

عشق مـن و تـــو قصه ی پر سوز و گدازی است

کــز خاطــــــره هـــــــا رفــــت و در افـــــواه نباشد

کی خـــــرمــــــن غــم هـــای دلـــــم را زنـــد آتش

یــک شعلـــــــه اگــــر بـــــر لـــــب مـــــن آه نباشد

گلبوسه ی لعــل تـــو متاعی است که چون بخت

گاه آیـــــــــــد و گاهـــــــی رود و گاه نبـــــــــــاشد

گر پــــــرتــــــوی از حسن تـــــو تابد به دل عشق

روز و شـــب عمــــــر ایـــــن همـــه جانکاه نباشد

گل باشی و گل پوشی و می نوشی وچون گل

عمـــر تـــــو امیــــد اســــت کــه کـــوتـــاه نباشد.

ای عشـــــق کـــــه در پنــــاه آه آمده ای

بـــــــا داغ دل شکستــــه راه آمــــده ای

این کــوچـه ی تنگ تا ابد بن بست است

بــــرگــــرد بـــــرو کــه اشتبــاه آمده ای!

***

عمریست که چـون شقایقی سوخته ام

ویــــن بــــاغ بـــه آتـــش دل افروخته ام

فــریــاد سکوت را که شعری است زلال

از لال تــــریــــن پــــــرنــــده آموخته ام!

هر آن که بــــرد سلام مرا به نـزد تبــ ـــ ــر

بگویدش که به جــز دوریــت ملالی نیست

بیـــا وگر نـــه زمستـــان چـــو بگــذرد دیگر

تو را به فصـل دل افروز گل مجالی نیست

ز من مپرس ، بپرس از کلاغ عــاشــق کاج

اگر چه پاسـخ او غیـــر قیل و قالی نیست

به قیل و قال به هر حال با تو خواهد گفت

به لحن پیــر تبرزن ، اگر چه حالی نیست:

نثــــار هیچ درختــــی در این غــریــب آباد

سلامی از طرف چشمه ی زلالی نیست.

در راه طلــب ،  مجنـــــــون صفتـــی ، دارد گــــذری  ، بــــا پـــــــای جنون

بـــــا مشعلــــی از ، ایمـــــان و رجــــــــا  ، در جستجــــــــوی لیلای جنون

پــوشیــــده بـــه تــــن ، تنپــــوش بلا ، بـــا رایتــــــــــی از تسلیــــم و رضا

خـــــودجـــوشــــی او  ، در راه خــــــــدا ، خـــامــوشــی او ،  آوای جنون

عشقش به دل و،شورش به سر است،هم رهسپر و ، هـم راهبر است

با پویش خود ،  فـــــریـــــادگـــــر است ،  کو همسفــــری ،  دانای جنون

پــــویا و به پـــــا  ، جــــویـــــا و بجـــــا  ، پیـــوستـه به او ،  از خویش رها

آشفتگیــــش ، تصــــویــــــر صفــــا ، سرمستیــش از ،  صهبــــــای جنون

شد شعله به جان این آرش عشق این طالب درد وین سرخوش عشق

زان دم کـــه دمیـــد ، از آتش عشــق ،  مجنـــــون ازل ،  در نـــای جنون

تابست و توان شوراست و شعف جوی است و کـران درّ است و صدف

رود است و روان ،  عزم است و هدف ، شــایــد که شود دریــای جنون

بیگانــــه بود از هـــوی و هــــوا ، محــــو اســــت در او در اوســــت فنا

این شعلــــه ور از خورشیــــــد مُنـــــا ، وین رهسپــــر صحـــرای جنون

وارسته شوی در وادی عشق ، هم هــادی خلـق هم نــــادی عشق

خوش نقش کنی ،  بر بیـــرق دل ،  با سرخی خــون گر «لا»ی جنون.

تــــا هست بــه گلزار تغـــــزّل سخنم سبز

هـــر چنـد خــــزان آمــــده ، انگار منم سبز

دل در گـرو سبــــزه رخــــی دارم و ریـــزد

هــر واژه ی گفتــــار،بــــرون از دهنم سبز

بـا خنـده ی نرمش که نکوتر ز نسیم است

چون شاخه ی پر برگ اقاقیست تنم سبز

منصـــورم و بـا بــانـگ اناالحق زدنـم شاد

یعقـــوبـــم و با بـــوی خوش پیرهنم سبز

من عاشق سبزم ، به شما تا که بسازید

یــاران!پسِ مـــردن ز محبّت کفنـــم سبز.

*غزلی از 33 سال پیش:

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

نکویان به مـــــا نـــــازهـــا می فروشند

نیـــــــــــازی نداریم مـــــــا می فروشند

نخواهیم از ایشان که زهری است قاتل

به لب گــــر چـــه آب بقـــا می فروشند

نصیبم نبـــاشـــــد بــه جـــز تیره بختی

متـــاع سعـــادت کجـــــا می فروشند؟

بپــــــرهیـــــــز از خیــــــل زاهـدنمایان

که اینان به منبـــــر ریــــا می فروشند

ز ظاهــــر صلاحـــان بپرسید ایـــن راز

خـــــدا را به خـرمـا چرا می فروشند؟

نگردم من از دشمنـــان رنجـــه هرگز

که نفرین بـه جلد دعـــا می فروشند

مرا شکــــوه از دوستـــان است زیرا

بـــه بیگانگان آشنــــــا می فروشند

قضـــا و قـــدر همچو خرمافروشان

ندانـم چــــرا جنس را می فروشند

ز هـم تلـخ و شیـرین این زندگی را

به تـزویـــر کرده جـدا می فروشند

بـــه نالایقـان داده شیـــرین ارزان

به ما تلخ بیش از بها می فروشند

خمــاری مرا کشت ، یاران بگویید

می مـردافکن کجا می فروشند؟

وعـــــده کردی کـــه سحرگاه بـه دیــــدار من آیی

تـــرسم ایـــن است نگارا کـــه تو در وعــده نپایی

ای غــــزالی که همه شـوری و حسنی و ملاحت

وی نگاری کــه همــــه شـوخـی و نـازی و بلایی

نفـس بــــــاد صبــــــا داری و ســرشــــار امیدی

اثــــــر لطـــف خــــــدا داری و کانــــــون صفایی

همه مرغـــان چمــــن را فتــد از نغمـــه زبان ها

به طربخانه ی گل لب به سخـن چـون بگشایی

مـردم چشم من این مرحله را تجربه کرده ست

کــه بـــه جـــادوی نگاهــی دل مــــردم بربایی

به غـــزل لب نگشایم چــه به میخانه چه خانه

تـــــا از آیینـــــه ی دل گــــــرد ملالــــم نزدایی

گلشن طبــع مرا باد خـــزان بــر ســر راه است

ای بهـــاران سفــــر کـــــرده اگــــر رخ ننمایی.

آن پــــری غیـــــر از خیــال دشمنــی در سـر ندارد

دور از او شـــو کـــه از خـــــون کسی بگـــذر ندارد

ای مسلمان زاده با اوقصّه ی محشر چه خوانی؟

کافـــــر مطلـــــق مکافـــــات عمــــل بـــاور ندارد

روز و شب از دست آن قــامـت قیامت در دل خود

محشری دارم که شورش عرصه ی محشر ندارد

مهربانی هـر چـه بـا او می کنم ســودی نبخشد

جـز ستمکاری تــو گویـی شیـــوه ای دیگر ندارد

ایـــن غــــزال مســـت ، آییـــن وفــــاداری نداند

ویـــن نهال حســن ، غیر از نـا امیـــدی بر ندارد

گر چه با من بـــر سر مهـــر و محبـت نیست اما

هـر که می خواهد بـــد او سـر ز بالین بر ندارد

می کشاند بــا تقلّا خــویش را بر بام عشقش

مـــرغ طبــع خستــه ام هر چند بال و پر ندارد.

دیشب کـه تا وقت سحــر ساغر گرفتم

تنـــدیـــس رؤیـــــای تـو را در بـر گرفتم

غـــم واژه های تلـــخ را کردم فراموش

افسانه های عــاشقـــی از سر گرفتم

خورشیــــد چشمان تـو را دیدم دوباره

در آسمــــان آرزوهــــــا پــــــــر گرفتم

تا مست مست آوازخوان عشق باشم

از دسـت ساقی ساغری دیگـر گرفتم

تا بــــوی آغـوشـت نسیــم از راه آورد

شــادابــی گل هـای نیلــوفــر گرفتم

بر تــــار گیسـوی تو تا بستـم دلـم را

از علقه های زنــدگـی دل بر گرفتم.