در نیمه ی مـاه رمضـان ، شهـر عظیم

آمد بــه جهان جلـوه ی رحمان و رحیم

قربـان حسن که مجتبایش لقب است

جانها بــه فـــدای آن کـریـم بن کـریـم

:::::                                   ::::::                           ::

آیینه ی جلوه ی خدایی حسن است

مفهـوم بلیــغ روشنایی حسن است

آن مصلــــح عــادلـــی کــه حرّیّت را

آراست به نور پارسایی حسن است

:::::                              ::::::                            ::

آنــم که بــه دل مهـــر پیمبــــر دارم

ســـــودای ده و چهـــار دلبـــر دارم

جـز لطـف و عنایت حســن فرداروز

امــــروز چــــه آرزوی دیگـــــر دارم

:::::                          ::::::                             ::

خـــداونــــدا دلـــم را بـــا صفـا کن

بــــه آییــن محبّـــــت آشنـــــا کن

چــــو بلبل در گلستــــان بقیعـش

ثنـــاخــــوان امـــام مجتبـــی کن.

جـــــــان مــــــــرا بگیــــــر ولـــــی میـــز من مگیر

میــــــز مـــــرا که هست همـــه چیــــز من مگیر

خالی اگــــــر کــــه جیـــب مــــرا می کنی بکن

مملــــــو از آب ســـــاغـــــــــر لبــریــــز من مگیر

بـــــا مشت بــــر سرم بزن اما قلـــم که هست

هنگــام رزم ،  اسلحــــــــه ی تیــــــــز من مگیر

دردوره ای که پست و مقام است چون سلاح

شغلـــی کــه هست بــــاعـــث تجهیز من مگیر

تا کـــــرسی ریـــاســـت کل مـــانــده یـک قدم

قــــدری عقــــب بکش  ، جلوِ خیـــــز من مگیر

پستـــم شمـــــار و بــــار به پشتم بنـه ، ولی

تــــــــــوی اداره پســــــت دلاویـــــــز من مگیر

در صندلی و میـــــز شناسی تــــو دست کم

یــــــــار عــــزیــــز ، قــــــدرت تمییــز من مگیر

پــــرهیـــــز کن ز شــــوخــــی بیجا اگـر کنی

جــــــــدّی ولی حکایت پـــــرهیـــــز من مگیر.

*باخت ترامپ...!
ــــــــــــــــــــــــــــــ
جنگ را گر به حماقت علم افراخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ
بی که اقدام نماید ، سپر انداخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ
***
«پمپئو»گفت به«بولتون»توکه جنگ افروزی
از کجا می سوزی؟
عجبی نیست که افکار تو نشناخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ
***
یک طرف رقص کنان شخص «نتانیاهو» بود
آن که چون یابو بود
مثل خرچون که به گل ماندبراوتاخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ
***
روز اول که شد از باده ی قدرت سرمست
جام برجام شکست
بست شمشیرخودازرو وسپس آخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ
***
کلّه ی بی مخ او مثل کدو خورد به سنگ
منگ شد آن الدنگ
پدر خویش به هر  واقعه بگداخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ
***
گاو پر شیر سعودی که نهادش به دهان
مثل مادر پستان
عوضش پول نه بل اسلحه  پرداخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ
***
قطع کردیم دو دست طمعش از مرفق
همه با یاری حق
طرف میهن ما دست چو بریاخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ

***
مثل اسلاف تهی مغز خطا پشت خطا
کرد و افتاد ز پا
بود بردش هدف از جنگ ولی باخت ترامپ
کار خود ساخت ترامپ.

دلــم تنگــه هــوای گـــریـــــه دارم

چــــو بـارون هایهای گــریــــه دارم

به روی گونه های سـردم ایدوست

همیشــه ردّ پــــای گـــریـــــه دارم.

در محفل اهل دل ، سرمست و قدح نوشم

دنیــــا و غـــم دنیــــا ، گــردیــده فراموشم

کو ســــاقـــــی آزاده ، تـــا بــــا مـدد بـاده

در سینه نهد عشقـم ، از سر ببـرد هوشم...

گاهــی بــرای خنـــــده دلـــم تنــگ می شود

مــــاننــــد یک پــــرنــــده دلــم تنگ می شود

چــون پوپکی که در قفـس از دسـت می رود

بـــا بــال هـای کنـــده دلـــم تنـــگ می شود

وقتـــی کـــه بـــاورم شــده بــا خـاطـرات یار

بـــایــــد کنـــم بسنــــده دلـم تنـگ می شود

آن صیــــد بسملـــم کـه بــه چشمان اشکبار

در خــــون خــــود تپنـــده دلم تنگ می شود

چون عاشقی که یارسفر کرده همچو اشک

از دیـــده اش فکنـــده دلـــم تنـگ می شود

بختــــم اگــــر مـــدد نکنـــد در قمـار عشق

بـــازنـــده و بـــرنــده دلـــم تنــگ می شود

از پیش مــن مــــرو که در این جنگل مهیب

ای آهــــوی رمنـــده دلــم تنــگ می شود.

نسیــــم فــرودیــــن ، اگـر بـــه در زند

درخــــت گل کنــــد ، پــرنــــده پـر زند

ز هــایهــــوی ما ، بــــه گفتگــــوی ما

ز خــــاک تیــره گـون ، بنفشه سر زند

ز بـانـگ هلهلــــه ، دوبــاره چلچلــــه

بــــه دوردستـــها ، دم از سفــــر زند

ز بــــاده بــرفـــروز ، پیـــالـه هـای ما

شـــراره های می ، به غم شـرر زند

سپنـــددانــــه را ، به مجمـــر افکنید

مبــــاد تا کســی ، بـــه مــا نظر زند

بزن چغانــــه ای ، بخوان ترانـــه ای

که طعنـــه شعـر تـر ، به نیشکر زند

بهــار را بگـو ، بیــــا کــــه یــــار مــا

به جای دست غم،گلی به سر زند.

سنــگ کلّیّــــه(!) که چسبیده به من عیــن کنه

دســـت بــــردار نبـــاشــــــد ، کلکـــم تـــا نکنه

می زند نیـــش بـــه پهلــــوی نزارم شب و روز

همچـــو کفّــــاش که بر کفش زنــــد هی گزنه

پــــدر بنـــــده در آورده و بــــــاشــــد هـــدفش

تــا در آرد ز مـــنِ مـــــرده بـــــه رفتــــار ، ننــه

مثل آن کهنــــه درختــــم که میـــــان بـــرهوت

زده بـاشــد ز پسِ صــاعقـــه ، کـــرمش به تنه

هفتـــه و مــــاه به مــن می گذرد پنجـه و قرن

سـاعـت و روز بـــه مــن می گذرد مـاه و سنـه

دوش پس درد وی از دیـــده چـــو خوابم بربود

دوره کـــردم سـی و شش دفعـــه کلیله دمنه

سرِپا بس که سرِ خویش فشردم به دو دست

دستـــه ی عینـــک مــن گشــت جــدا از بدنه

عهــــد کــــردم به ره کس نکنم پـــرت ، کلوخ

گــر شـــود بین من و سنـــگ ، روابط حسنه!