من حقیقت را در برگ درختان دیدم

من حقیقت را

هنگام عروج گل سرخ

در غزلواره ی یک شبنم تنها خواندم

من حقیقت را با هر تپش نبض نسیم

و تنفسهای بکر سحر

از پس مردمک چشم خروسی دیذم

من حقیقت را

از پس پنجره ای بی شیشه

که افق را در خود می پیچید

من حقیقت را

درگردش قویی بر آب...

من حقیقت را با پاکی ها می سنجم.

من  رویش دوباره ی خود را

مدیون دستهای نسیمم

در غرفه های خانه ی ذهنم

گلواژه ها

پیام بهاری را

در غنچه غنچه غنچه ی زخمم

می کارند

فصل بزرگ سبز شدن را

میلاد هر جوانه

نویدی است.

بــه شیــخی  گفـــــــت  رنــــــدی  لاابـــالی

درون  از  معـــنویّت  کــــــرده    خــــالــــی

که  ای  مصبــــــاح  تعلیــــم  و  تعلّـــــــــم

گــــــهرافشـــان  به  هنگـــام  تکلّــــــــــــم

سئوالـــی  دارم  از  ســـرکــــار  عـــالــی

جــــــوابـــــم  را بفـــرمـــــــا ارتجـــــالـــــی

اگـــر  در  حــــال مستـــــــی یک نفر مـرد

ز  دنیــــا  سـوی  بــرزخ   راه  بسپـــــــرد

بـــه  بـــــرزخ  بـــــود  مست و لول  یکسر

همی مست وملنگ آمـــــد بـــه محشــــر

چـــــه حکمـی دارد و پادافرهش چیست

بگـــو بـــر من که صبر و  طاقتـــم نیسـت

دو چشم  شیـــخ  شد  گـــرد  از تحیّـــــر

به زانــــو  زد کـــــف  دست  از تحسّــــــر

روان  از  دیــــــده  اشکش  بــــر محاسن

از  اشــــــک   دیـــدگــانش  تــــر محاسن

ز  خــــاطـــر  بـــــرد  مـــــدح و منقبت  را

بگفت  آن  رنـــــــد  دانـــــی مـــــرتبت را

شـرابی  را  کـــه می فرمایی ای شاب

بـــــدیـــن  کیفیت  و گیــــــرایـــی نـــــاب

در  ایـــن یک قـــــرن  عمری کز  خداوند

گرفتم  در   جهـــــــان  پـــــــر  از  آفنـــد

بـــه  حقّ حق نه  وصفش را  شنیـــدم

نه  در خواب  و  خیال  خویش  دیـــــدم

فدای  جامی  از آن هـــر که  جــان کرد

نپنداری   در   ایــــن  ســــودا زیان کرد

خوشـــا  آنان کزین مـــی نـــوش کردند

به  یک دم  تـرک  عقــل و هوش کردند

بگو  جان  تو  و آنــــــان  کــــــه نـوشنـد

کجـــا  این  روح پــــرور  می فـروشند؟!

گـــر یـک شکم  ای پسر خورم  ماهی

هـــرگز   نــکنم  تمنّــــی  شــــاهـــــی

فسفر کـــه  یکی است  عنصـــر نافع

جـــا  کـرده  درون  کلّــــه ی مــــاهی

رشتی کــــه  خورد نپخته  یا  پختـــه

شهره ست به درک وهوش وآگاهی

دلـــدار و شجاع  و  کامـــل و مفضال

هشیار  و فهیم  و  عـــاقل و  داهی

خاکـــی  بچـــگان   زبـــــده ی دوران

کـــردند  از  آبـــــزی   هـــــواخواهی

مـاهی چـوخوری رخت شود گلگون

خاصه که  ز  گشنگی بود کـــاهــی

در خـوردن آن تـو را پزشک  آمـــــــر

وانگاه  تو  بـــر  خلاف  او  نـــاهـــی

هرجـــا  که چـــلوبه ماهی آرستــه

اندر  طلبش  مکن  تو  کــوتـــاهـی

بفرست بـــرای  من  ز  مطبخ   در

ای  جان  پـــدر اگر  نمی خواهـی

من  مـــایلم و تو  کـرده  استکراه

من  طالبم و تو بـوده  اکـــــراهی

تا  چند  ز  خوردنش  ابا  کـــردن

وز جسم و روان محترم  کــاهی

یک قلیه از آن به زعفران مدغم

بهتـــر  ز  کباب  کفتـــر چــــاهی

البتـــه  اگر  کنـــار  آن  بـــاشــد

نارنج  و پیـــاز بچّـــه  و  شاهی

بهر  طلبش  به هر چه  دریابار

باقایق  و  تور می شوم راهی

هر نکته به وصف  او کنم از بر

گر درج لوموند  بود و  آساهی

تصویر  ویم به قاب دل  پنهان

چون عکس پریوشان درگاهی

گر درک کند، به جای کادیلاک

یا بنز ، هر آنچه مرد  بنگـاهی

ترتیب  دهـد  از  او نمایشگاه

روگــردان  از  مشاغل واهی

تا هست حلال شاکرو چاکـــر

تاهست حرام مخطی وساهی

«شاطر»چو خوراک ماهیم باشد

هرگز  نکنم  تمنّـــی   شاهــی.

خبرگزاری فارس-گروه ادبیات انقلاب اسلامی:پنجمین عصرانه ی ادبی فارس به پاسداشت شاعر - روزنامه نگار و منتقد ادبی معاصر عباس خوش عمل کاشانی اختصاص دارد.

چهارشنبه 7 اسفند راس ساعت 15 با حضور چهره هایی مانند:مصطفی محدثی خراسانی-علیرضا قزوه-رضا رفیع-سعید بیابانکی-حسین اسرافیلی-کامران شرفشاهی-رضا اسماعیلی-عبدالرحیم سعیدی راد-جوادمحقق-گلعلی بابائی-حسین قرائی و ... به تجلیل از مقام این شاعر انقلاب اسلامی پرداخته خواهد شد.

حضور شما عزیزان موجب امتنان و خشنودی مضاعف شاعر خواهد بود.

نشانی:خیابان انقلاب - چهار راه کالج - کوچه ی شهید سعیدی - خبرگزاری فارس.