ای       دگرگون    کننده ی       دلها     
نام  نیک     تو     شمع        محفلها

نوربخش   از       جمال     بی چونی
دیده ها      از   تو     در     دگرگونی

ای  که   تدبیر می کنی    شب وروز
نور   نام    تو    جان   و  دل     افروز

زیر و   رو  از  تو  حال و   سال همه
نظر  از   لطف  کن   به   حال  همه

خود  بگردان  به   مرحمت   امسال
حال    ما   را   به   بهترین    احوال
***         ***         ***
روسیاه     آمدیم      و     شرمنده
به     سراغ     تو      ای     نوازنده

همگی    را   به  لطف    رحمانی
بنواز    آنچنان     که     می دانی

عفو    فرما    اگر    خطا     کردیم
مثلآ         کار          نابجا    کردیم

گامها     در     مسیر   قول   زدیم
قول    دادیم  و    زیر     قول  زدیم

یا   که   دادیم   طیّ  سال   کهن
خلق   را    وعده ی  سر   خرمن

مستمندان     ز  خویش  آزردیم
نانشان  خورده    آبشان   بردیم

تندخو    در    محلّ   کار    شدیم
بنز هم بیش  و کم  سوارشدیم

نیز    کردیم   ضمن    کم    کاری
دیگر   آزاری     و      خود     آزاری

چه  بگویم  چنان  چنین  کردیم
جورها     با     مراجعین   کردیم

شاد    از    پستهای    جوراجور
دوسه فرسخ  شدیم ازحق دور

همه  گفتیم  بی غم   و    اکراه
کار    ما    هست     خالصآ   لله

گه      به  توریه   گاه    با   تقیه
راههامان   جدا   شد   از بقیه

همه کردیم  نقش   خود  انکار
در     عمل     بالعشیّ والابکار

عمل  البته  از   شقوق   بدش
که لشوشندجمله در صددش
***   ***     ***
ای      بهار  آفرین    گل     پرور
لطف کن   از  گناه    ما    بگذر

بکش ای  مهربان   دائم      ما
قلم    عفو     بر     جرائم     ما

کاسه بشقاب جمله رافی الحال
پر   و  پیمان کن ازغذای حلال

ضعفا    را  توان    مالی      ده
نمره ی     انضباط    عالی  ده

مرحمت  کن به    اغنیا قدری
کف بخشنده سعّه ی صدری
***     ***       ***
من و یاران  شاعرم  دربست
کرتیم   ای   کریم    بالادست

انبیائند پیش   ،  پس  مائیم؟
با شما قوم و خویش پس مائیم

خویش خود  را  نواز   با  انعام
که نبوده ست و نیست کالانعام

گرچه   فرموده ای  تو ای معبود
«انّ الانسان    لربّه      لکنود »*

ما    نه  از   خیل    ناسپاسانیم
گوش   ابلیس  کر    ز خاصانیم

ما  کجا «عن صلواتهم ساهون»**
در  صف   «  یتّبعهم  الغاوون »***

مپسند    ای   عزیز  دل   ما  را
رانده   یا  مانده پا به گل ما را

از  تو   خواهیم    عمرطولانی
با    مزایای     فوق    انسانی

هریکی صدنه بل صدوسی سال
شادمان        بالغدّو    والآصال

بعدهم چون که زین سرارفتیم
کلّنا   در  بهشت      جا   رفتیم

دوست داریم تا   به خوشحالی
«فادخلی فی عبادی****»ازعالی

بشنویم و    بهشت مست شویم
بی خیال   هر آنچه  هست شویم
***    ***        ***
بارالها به    حق   هشت  و  چهار
جمع   ما را   به خویش    وا نگذار

ملت       سرفراز        ایران        را
وکلا    را     و     هم      وزیران   را

دانش   و   بینش  دو چندان   ده
دل  مسرور   و   لعل   خندان  ده

لطف کن    بی نیاز  غیر   شویم
همگی     عاقبت بخیر     شویم

زیر لب    می کنیم    هی  تکرار
و     قنا        ربّنا         عذاب النّار.
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
*عادیات:6
**ماعون:6
***شعراء:224

نوبهار   آمد    و    بلبل    به    نوا     داد     نوید
که   سلیمان  گل   از   طرف   سبا   باز    رسید
نیست  در  خانه  خزیدن  چو   روا    موسم  عید
به   در    از   خانه   بیایید   و   به   گلزار    روید
*
باد  گلریز   شد   و    بر   سر   گل   ژاله  چکید
آب  در  جوی  و   ز   پیرامن  جو  ،  سبزه  دمید
*
خَد  بر افروخت  چو حورا  به  چمن لاله ی  شاد
قَد  بر افراخت   همانند     نکویان   ،   شمشاد
شبنم   از  دست نشاطش  به  دهان نقل نهاد
شور  خواندن   به   سر   قمری  و  بلبل   افتاد
*
گل ز  رخ پرده و نرگس سوی گل چشم گشاد
سرو  شمشاد قد   و   مرغ  چمن  ناله کشید
*
بشتابید    به    بستان   ،   بشتابید   به   راغ
بشتابید   به   طرف  چمن   و    روضه ی   باغ
از   گل   و   سبزه   و   شمشاد بگیرید سراغ
به    کف   از    باده ی    انگور  گذارید     ایاغ
*
خرّم    آن      دل که   بهاران  پی ترتیب دماغ
بانگ    مرغ   چمن     و   بوی  گل تازه شنید
*
بلبل    آمد    به   سر  گل  که  کند  راز و نیاز
به    هواخواهی    معشوقه  غزل  سازد ساز
هم    بر او    خوانَد    آن   تازه    غزل  با  آواز
تا    از   این    راه    کند عشق کهن   را ابراز
*
باد  ، سوی چمن   آمد  که  دهد مژده که باز
گل به بستان و  به گل  میوه ی مقصود رسید
*
به        چمنزار      روانند     غزالان      جوان
دیده ی دلشدگانشان   عقب    سر     نگران
عاشقانشان همه از خویش به در  جامه دران
چمن    آراسته اند  از    قد   چون  سرو روان
*
هر   که    دید  آن قد و خد را  ز  چمن آرایان
اول   از  جان و سر، آن گه  ز گل و سرو برید
*
ای نگاری   که   چو من   با دل جویای شراب
صبحدم   جانب   میخانه    روانی   به شتاب
نوگل  باغ   امیدی    تو   که   در   راه  صواب
پا  نهادی    که  شود زهد  ریا  خانه   خراب
*
باتو گل دفتر خود خواست که گیردبه حساب
باغبان    آن   ورق   از شرم   به گل درپیچید
*
دست حق   پشت وپناه  تو بود در همه حال
خدمت   پیرمغان   چون که  رسیدی سرِحال
جام اول    چو    گرفتی  به   تمنای    وصال
گو که   ما را و تو را نیست نه مرگ و نه زوال
*
مرده   آن است   که در موسم نوروز ، مجال
داد   از  دست و به گلشن گل مقصود نچید.

به مناسبت میلادفرخنده ی امام محمدباقر (ع)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در ظلمت شب،گل سپیده ست رجب
بر    اهل زمین چو نور دیده ست رجب
بر   گوش دل   آید    این ندا   از ملکوت:
«این الرّجبیّون» که رسیده ست رجب
***
پیک   رحمت    آیه ی    الله نور     آورده  است
جزء جزء   عالم   امکان    به شور  آورده است

در   گذار  از  کوچه های  خلوت  یثرب  نسیم
بال    در   بال   ملک    نور  سرور  آورده است

آسمان     سبز شولای     ولایت     نور      بار
پنجمین خورشیدخود را درظهور آورده است

با      خمار آلودگان    بزم     مشتاقی     بگو
ساقی کوثر نسب  شرب طهور  آورده است

پیر   دانشگاه   قرآن   کودکی  صاحب  علوم
شارح  تورات   و   انجیل  و   زبور  آورده است

حکمفرمایی   ز  دارالعلم حق   دانش سپاه
حمله  بر بتخانه ی  جهل و غرور آورده است

با     مبارکباد   میلادش    نبی    را    جبرئیل
بهترین  خوبان  جنت  در  حضور  آورده است

باقر آن  سرچشمه ی  سیّال فیض سرمدی
با طلوعی طرفه  طغرای شعور  آورده است.

(1)

یارب به دعای «یامن ارجوه» رجب

بر هر سحـر و غـروب بشکوه رجب

تــوفیــق سعـادتـی بــده تــا ببریم

فیض از بـرکات نغــز و انبوه رجب.

(2)

گر ذکــر بلیغ و فکـــر صائب داریم

ور جان و دل همیشه تائب داریم

از جلـــوه ی بــامــــداد یارب یارب

در خلــوت «لیلةالـرّغائب» داریم.

رجب ! ایام بیضت را بنازم
فضای بی مریضت را بنازم
سر سجاده با اخذ المحاسن
دعاهای عریضت را بنازم
***
همانطور که دوستان می دانند یکی از ادعیه ی متواتر و یومیه ی ماه رجب دعای « یا من ارجوه... » است که در عبارت آخرش دعا کننده با دست چپ محاسنش را می گیرد و انگشت سبابه ی دست راست را به چپ و راست تکان می دهد.
پدر مرحومم می گفت خاله ای داشتم خیلی مقید به تعقیبات. در ماه رجب برای خواندن عبارت آخر دعای مذکور مانده بود که چه کند ! بالاخره می رود به بیت آیت الله العظمی میرسید علی یثربی - مرجع تقلید بزرگوار و از اساتید حضرت امام - و می پرسد: آقا ! ما خانم ها که ریش نداریم چه کار کنیم ؟ آیا می توانیم مقداری از گیس مان را نیابتا بگیریم؟
آقا به مزاح می گوید: خانم ها می توانند شوهران شان را کنار دستشان بنشانند و موقع خواندن آخر دعا از ریش آنها بگیرند.
پدرم می گفت این خاله ی ساده دل ما باورش شده بود . لذا هر وقت می خواست دعای مذکور را بخواند شوهرش را صدا می کرد و می گفت : «میرزعلی یالا باش وخت داعاس ... » . میرزاعلی ساده تر هم برای کسب فیض و ثواب اگر آب دستش بود می گذاشت و وضو می گرفت و دو زانو کنار سجاده ی زنش می نشست تا او به آخر دعا برسد و ریشش را بچسبد !
خوشا به سعادت قدیمی ها با این همه صداقت و دل پاکی شان .

ز    مرغانی     که     از    دست    تو    خوردند
فراوان     گاه     و   بی گاه      آب     و    دانه

مشو      دلگیر        اگر         تخمی     گذارند
به       جای        خانه         در     غیر آشیانه

به      زودی     می رساند        بر     مشامت
نسیم            بامدادی          یا         شبانه

همی     بوی      کباب      از    خانه ی   غیر
که       از      آن    مرغکان     دارد     نشانه

دهد      پادافرهی          اینگونه       سنگین
تمام          ناسپاسان          را         زمانه!

شنیدم   رهروی    می رفت    و    می خواند
به          آوای        حزین       بیتی     یگانه

به     هر   دستی دهی   زان  دست   گیری
جزای      خویش     بی    عذر    و     بهانه.

در بزم طرب که روز و شب ساقی اوست

سرچشمه ی عاشقی و مشتاقی اوست

گــــر متّهمم بــــه کفــــرگـــویـــــی نکنند

گویم که پس از خدا «هوالباقی» اوست!

***

از بس کــه بـــــود ظریـــف و زیبـــا یـارم

هنگام سفــــر کــه سخت از آن بیـــزارم

گـویـم : نکنـــد بــــرای خــــود بـــردارد؟

می ترسم او را بــــه خــــــدا بسپــارم!

دزدانه   اگر     باده ی   دردانه    کشیدیم
شادیم   که   از   تهمت   فرزانه    رهیدیم

راهی  که در آن  خار به  خارا همه جا بود
تا   منزل   مقصود    سراسیمه     دویدیم

از  عشوه خرانی  که  خرانی  چو شمایند
دردی    که    بنفروخته   بودیم    خریدیم

هر   تیر   بلایی   به   کمان   بود  پراندید
بالای   درختی   که   ز  شاخش  نپریدیم

بردید   به مأمن   ره   و   رستید سلامت
ما  یکسره   در   خون  دل خویش تپیدیم

دیدید   و   بچیدید  و  چشیدید و مزیدید
آن   تازه    ثمرهای    مهنّا   که  نچیدیم

تا   فرصت   پروانگی  آید ، همه ی  عمر
دور   تن خود    پیله   پی   پیله   تنیدیم

ای بسته  به دنیا دل و  از عشق بریده
مانند  شمایان  نه  شنیدیم و نه دیدیم

در   زندگی   خویش  رسیدید  به پایان
ماییم   که   با مرگ  به پایان نرسیدیم!

بی  فروغ  عشق ،  دنیا   نیست جز   ویرانه ای
خاستگاه       مردمان      مفلس      دیوانه ای

گر مراد از کسرکثرت کسب وحدت بودو هست
پیش   ما   فرقی  ندارد   کعبه   با   بتخانه ای

هرکجا گل می شکوفد دل به گردش چون هزار
هرکجا شمعی است  روشن دل بود  پروانه ای

محفل دل نیست آن محنت سرا کز روی  عُجب
آشنا    را    اعتنایی   نیست     با   بیگانه ای

جان شیرین  را  چه قابل گر به استغنای  طبع
هر  نفس    سازی     فدای   دلبر  جانانه ای

آن خماری ها  که در سر بود  ما را  محو  شد
با    تبسّم های     ناب   نرگس  مستانه ای

دین   و   دل   دادیم   از کف  در خرابات مغان
گه   به   افسون   نگاهی گاه  با  افسانه ای

ما  خردسوزان  عالم   بر  سر  پیمان   عشق
باده   پیماییم     با        رندان     نافرزانه ای.

مرغی دیـدُم نشسَّه بر بــاره ی طوس

بر سـر زِدَه نیمتــاج چون تـــازه عُروس

می گفت:به تخـــم مــا و حـاج آقامون

گر دارَه تِموم می شَوَه سـال خروس!