ترک یاری   کردی   و   رفتی ، مگر   از من چه دیدی؟
بی وفا!   حرفی    مگر    از گل    تو    نازکتر شنیدی؟

خواستم   گلبوسه ای    از    گلشن رویت     بچینم
در گلو    بغضم   شکستی ، بر جگر   خارم   خلیدی

پا کشیدی   از  من   و   هنگام   رفتن   یادم    آمد
روزهایی    را    که   دستی   بر سر ما می کشیدی

بعد  از این   سر   زیر  پر  خواهم   فرو برد از تألّم
ای     همای    آسمان    پرواز    کز   بامم    پریدی

بی وفایی   چون   تو     را     ایام   در خاطر  ندارد
تا   رمیدی    از   بر    من     با     رقیبان   آرمیدی

ساقیا!   امشب  مرا   ساغر  ز   می   لبریزتر  کن
خوب   هنگامی  به   فریاد   دل    زارم    رسیدی

شرمسار همدمی های  توام   ای اشک  گلگون
در شبان بی کسی چون اختر ازچشمم چکیدی

مانده ام   بعد   از   جدایی   بگذرانم   زندگی   را
باچه شوقی؟باچه شوری؟باچه احساس وامیدی؟

1355 شمسی .

هنگــام ولادت علــــی (ع) در کعبه

از شـــوق در آورد یقیــن پـــر کعبه

در ماه رجب ز مولدش یافت شرف

صد نه ، صد و ده بـار فزونتر کعبه!

تا به رؤیا رنگ آرامش بگیرد خاطرم
بوی گل را در خیال خود تصوّر می کنم
*
بود دیوان عمرم نسخه ای آشفته کز متنش
نیابی غیر خطّ اشتباه و لفظ بی معنا
*
تا کند رفع بلا و تا کند دفع گزند
ز اشک مجنون در ره لیلی نروید جز سپند
*
بنای دل مقام قهر آن پیمان گسل گردد
غبار خاطرم وقتی از اشک دیده گل گردد
*
در بهار عشق می گیرد دلم فال جنون
حاصلش زان رو نباشد جز گل افسردگی
*
به یاد روی آتش منظرش شبها چنان گریم
که در هر یک قدم دهها گلستان روید از آتش
*
ز بس آلوده ی منت کند مهر و محبت را
به رغم مردم از دشمن نه ، من از دوست می ترسم
*
اگر که خون نشود پایمال راهش کن
دلی که آه ندارد تنور بی نان است
*
چو شمع بزم می نوشان از شب تا سحر بیدار
همین خاکستری مانده ست برجا یادگار از من
*
تا زاهد بی آبرو پیدا نشد در میکده
از دودمان رز کسی یک فرد تردامن ندید
*
من از تأثیر عشق پاک دارم خاطری روشن
از آن در خانه ی دل جستجوی وصل او کردم

تاب آتشباری آه مرا کی داشت برق
زان به گور آرزوها چون چراغ مرده ای است
*
به سیر آسمان آرزوها نیست پروازم
مرا از پرده ی دل روز اول بال و پر دادند
*
عطر شکیبایی اش بوی ظفر می دهد
از چمن انتظار آن که گلی چیده است

پیر و برنا را به چشم عشق یکسان است قدر
در جوار شعله گل را امتیاز از خار نیست
*
تا زلیخا را دلی بیدار از عشقش دهند
رنجها یوسف به زندان دید از تعبیر خواب
*
شکسته دل شدم آنگونه از غم دوران
که در قلمرو آن جا بر آرزو تنگ است.

خوش نغمه ترین  سرود    دین  است    نماز
در    چشم   خرد   نمود     دین   است   نماز

از    قول    نبی    که    باد    بر   او   صلوات
تردید     مکن      عمود     دین   است   نماز.

نخل   چهل  و  سه  ساله ی   بیمارم
ای  آن  که  هنوز  دوستت  می دارم

 از   یورش    موریانه ها    بر  تن   تو
 دلواپس   و   بیقرار   و   وحشتیارم!

بر سر ما هر آنچه آوردند ، همه «این نیز بگذرد» گفتیم
             حال خود را همیشه بد کردیم ، مال خود را هماره بد گفتیم

        

ما   نان    به   نرخ   روز    نخوردیم   و  همچنان
        
سیریم   و   گشنه اند  کسانی   که   خورده اند

آن    عده ای   که     در   دل   صندوق خانه ها
                   
مسکوک   زر   ،   صلات گران   را   شمرده اند

رجّالگان   صحنه ی    تزویر  و     زور     و    زر
                     
آنان   که   دل   سپرده   نه  و  سر  سپرده اند

ارزان   خریده اند    بسی   گنج    از    انقلاب
                        
کمتر    از  ارزنی   است    اگر   رنج   برده اند

ما   را   که   قانعیم   به   یک  گرده  نان  جو
                          
له   کرده   زیر   پا  و    چه    پروار   گرده اند

افسار نفس خویش رها کرده ، چون شهان
             
افسر به سر نهاده ، چه گویی  فسرده اند؟

مخلب   فرو   به   خون  دل  عشق بردگان
                 
کی  آن  حنای عاریت  از  کف  سترده اند؟

این   بردگان  زیر شکم  هر  چه  مال  بود
                      
میراث  فرض   کرده   از   آباء  و   برده اند

آزادی   این    کبوتر    معصوم    را   مدام
               
خنجر  به  کف گرفته  و حنجر فشرده اند

گویی هنوز زمزمه ای می رسدبه گوش
                    
از اوج ها  اگر  چه  که  سیّاره  خرده اند:

ما را اگرچه نیم نفس  نیست   زنده ایم
          
آنان  نفس  نفس زدگانند   و  مرده اند!

(منظومه ی خواندنی به مناسبت روز زن)

همسری  دارم     که   غُرغُر   می کند
کاسه ی     صبر    مرا       پُر    می کند

اشک  چشمم از   ستمهایش   مُدام
همچو آب   چشمه شُرشُر    می کند

چون     تنور   بربری     از    دست    او
کلّه    هو هو   سینه   گُرگُر    می کند

شیشه ی    تُرد   دلم  را  روز و  شب
خُرد    با    چندین    تلنگر      می کند

شوهر    اویم     حقیقت    لیک    وی
بنده     را     نوکر     تصوّر       می کند

کار   از   من    با     تغیّر      می کشد
امر   بر  من   با       تبختر      می کند

طعنه های     نیشتر      مانند       او
کار   صد    کیلو    نشادر     می کند!

مشکل   ما   را    دقیقا  حلّ   و فصل
لنگه   کفش  و   پاره  آجر    می کند

بعد    هر   دعوا   که  مغلوبش  منم
غالبآ    از   خود     تشکّر     می کند

صبح   تا  شب  کار    او   غُرغُر   بود
شام   هم  تا  صبح خُرخُر  می کند

بیست  روز از ماه  با بنده ست قهر
هی    تکبّر     هی  تفاخر  می کند

اوّل    هر   برج    چون    گردد    پدید
صلح   با   مکر    و    تبحّر   می کند

مهربان   می گردد  و  دلسوز  لیک
بنده   می  دانم   تظاهر    می کند

بی طمع  هرگز   نمی گوید سلام
گر   سلام  بی  طمع   لُر   می کند

تا   سخن   نازکتر   از گل   گویمش
زاشک خود   دامن پر ازدُر می کند

بر   حقوق    بی دوام    من     نگاه
زیر  چشمی  با   تحسّر   می کند

گر   زبان  خوش مرا   حالی   نشد
ناگه     اقدام    از   تهوّر     می کند

یعنی  این که  همچو  توپ فوتبال
کلّه ام   از  چند  جا    قر   می کند

الغرض«شاطرحسین»ازدست او
ناله همچون ماده اشتر  می کند

رشته ای  بر  گردنم   افکنده   زن
میکشد تا میشوم  تسلیم  من!
*
زن   مگو  در   خانه   دارم   زلزله
بدعنق،افزون طلب،کم حوصله

در جگر خواری بود  همپای  هند
در قساوت بسته  دست حرمله

هر  زمان  از  فتنه جوییهای    او
در   محل  برپاست شور و  ولوله

میرود از  خانه ی  ما تا  به عرش
شیون  و غوغا  به  جای  هلهله

داردازجورش عموجان شکوه ها
آرد   از    او   نزد  من   خالو    گله

نعره اش چون توپ باشددلخراش
غُرغُرش   همچون   نفیر  چلچله

مادرش  میگفت   چون  زادم  ورا
گاز  زد    بر پشت   دست    قابله

تشنه   تا     دریا   بَرَ  د   باز   آورد
تشنه تر  یک  نه   هزاران   قافله

روزهای         ابتدای          ازدواج
بود   با    من  یکزبان    و   یکدله

شوهر  آزاری  به   او     آموختند
بیگم آغا کوره   و    شهلا  شله

کم کمک   افتاد  با کج خلقیش
بین من با  او دو  فرسخ  فاصله

ناروا    میگوید     و   جوید     روا
ناسزا میگوید   و   خواهد  صله

میکند  اسراف  و   میریزد   غذا
بی که گردد   سرد  توی  مزبله

بسکه حنظل ریخته در  کام من
میبرم حسرت به بخت حنظله!(1)

بر   تنم   افتاده   طاعون  سیاه
میخورد     سلولهایم         آکله

کاش  بابایش   بُد  از اول عقیم
یا   نمیشد    مادر    او    حامله

کاش من هرگز نمیگفتم قَبلت
کاش  او  هرگز  نمیگفتی   بله

یا  ابویحیی(2) کمک کن تا مرا
خود رهاگردانی از اینسان تله

خواهم آیا رفت ازین محبس برون؟
خواهم آیا شدازین   دوزخ  یله؟

رشته ای  بر گردنم   افکنده  زن
میکشد تا میشوم  تسلیم  من!
*
گفتم   اینها  را... ولی  باور  مکن
جز نکویی  با  زن  و  همسر مکن

زن  بود   ریحانه ی   باغ    حیات
خیر دان این نکته...برپا شر مکن

هزل بود این شعر  جد هرگز مگیر
هر   کلام    شاعران   باور  مکن

زن  جماعت جمله  حساسند پس
با چنین  مخلوق  بحث و جر مکن

حرفشان   بپذیر   سمعآ    طاعتآ
از  برای   هیچ   ترک   سر    مکن

تا   توانی    بود   با   زن   مهربان
دست  بر  قدّاره   و  خنجر   مکن

مرد  از  دامان  زن   معراج  رفت
جز  قبول   گفته ی   رهبر  مکن

یار  با  مرد است  زن در هرکجا
شکوه  هر گز  در بَرِ  یاور   مکن

مرد  و  زن  باهم  برابر دان ولی
جنس  حوّا را  فقط  داور   مکن

زن نگین حلقه ی  آزادی است
تا  توانی   ترک  این گوهر  مکن

زن  گل باغ  وداد و دوستی است
باغبانا!  هیچ   گل   پر پر   مکن

زندگی  با زن شود شیرین بلی
زهر  اندر  کام  خود   شکّر مکن

تاکه  زن درخانه داری یارخویش
آرزوی     گنج      باد آور      مکن

هی مگو جان  پسرهمسر مگیر
هی مگو ای دخترم شوهر مکن

از  وفا  و   مهربانی   گو    سخن
نزد   همسر صحبت   دیگر مکن

گوشمالی گر  دهد گاهی تو را
گوش گردون را ز شیون کرمکن

از   دریچه    باز   گردد   با وفاش
مرد دانا!   زن  برون  از  در  مکن

بنده  دارم همسری بسیارخوب
این  حقیقت(بشنو و  باور مکن)

مرد   کی  کامل شود منهای زن
این سخن باور نداری  مرگ من؟

*********
1-حنظله ی غسیل الملایکه
2-حضرت عزراییل