روز و شـــب در پنــــــاه آینــــــه هــــا

مــی روم پــــــا بــه راه آینــــــه هــــا

چشمـــه ی عشـق جوشد از دل مـن

زیـــــر لبخنـــــد مــــــاه آینـــــه هـــــا

خوش به حال دلی که خاطره پوست

در مسیــــر نگـــــاه آینــــــــــه هـــــا

مـــی رســــد با هزیمت شــب جـور

نـــــوربــــــــاران پگـــــاه آینـــه هـــا

بـرکـه و مـاه و رقص ماهی هاست

تــــــا قیـــامــــــت گــــواه آینــه هـا

تیرگی را شکست ، محتـــوم است

در هجــــــــوم سپــــاه آینــــه هـــا

غـــل و زنجیـــــرهــــای وحشتبــار

مــــــانـــــــع دیــــــدگـاه آینــه هـا

حلقــه در حلقــه ذوب خواهد شد

بـــــا شــــــرربـــــــار آه آینــه هــا

جــز نشـــان دادن حقـایق محض

چیست آیــــــا گنــــاه آینـــه هـــا

که به سنـــگ غــرور می شکنند

دل خــورشیــدخــــواه آینـه ها؟!

افتــــاده اگر پـــای تو در چــالـه مخور غم

تـــا اوج فلک رفتــــه تـو را نـاله مخور غم

معمـــــار ازل گـر عــوض شمش طلا داد

بر دست تو از مال جهان مــالـه مخور غم

در عقــــد نکاح تــــو در آورده اگـــر چــرخ

دوشیزه ولی یکصد و ده ساله مخور غم!

محــروم اگــر از ارث پــدر گشتی و دادند

از سهم تو حتی به پسـر خاله مخور غم

در آغـــــل دنیــــــا ز دغلبــــــازی ایّــــام

شـــد گاو تو تبدیل بـه بـزغالـه مخور غم

شد در حبشـه کشتـه اگر فردی و افتاد

در خانـــه ی تــــو آلت قتّــالـه مخور غم

گر ســاکـــن آبــاده ای و شغل شریفت

تعیین شـده در بنــدر چمخاله مخور غم

طنـــــز تـو اگر قنــد فریمان شده باشد

امـــا نپسنــدنـد بــــه بنگاله مخور غم!

 
نشستن با رفیــق بــد بـدم کرد
نه تنها بد که بدتر از ددم کرد

رفیق بد چو شیطان رجیم است
که جورازهرطریقی بی حدم کرد

نخست از امتحان درس اخلاق
به مکتبخانه ی دنیا ردم کرد

پس آن گه در کلاس درس لشها
بسی منت نهاد و ارشدم کرد

 ز جلد برّگی بیرونم آورد
که گرگ وحشی صددرصدم کرد

مرا دور از احد فرسنگها برد
گریزان چون ز دین احمدم کرد

نمی دانم طریق لفت دادن
چو در کانال خود شیطان ادم کرد!

دکــــل بـــــــــازان عــــالــــم را بگــــوییــد

مبــــــارک اختـــــلاس و پــــولشـــــویــی

جهـانـی گــر بــــه زیـــر اخیــــــه گیــرنـد

نخــواهـد شـــد شمـــــا را بـــازجــــویی

::::

شــــود حـبـس ابـــد نــاچــار ایـــن جــــا

کسی گــر شـــــاخِ کــــل دزدیـده باشد

ولـــــی یـــک جــو نبینـــد از کـــس آزار

اگـــــــر رنـــــدی دکــل دزدیـــــده باشد!

::::

نـــــود درصـــــد بـــه زیــــر خـــطّ فقرند

در این کشور که مالش هست بسیار

ولــی بـــر خــطّ ثـــــروت مــی خــرامـد

دکــل بــاز و دکــل یــار و دکــل خــوار

::::

خوشا آنــــان کــــه بـــا دولـــت قرینند

زمیـــن خــــوارنــد یا ســـرمـایـه دارند

حمایــــت مـــی شــونـــد ازچند جانب

دکـــــل بـــــــازان خــــــوب روزگـارنــد

::::

خوشا آن کـس کـه کلّ مشکلش را

چو شـب خوابید ، روز بعــد حل دید

زثــروت بست پشت هفــت پشتش

شبی گرفی المثل خواب دکل دید!

::::

بـود نـــانـــش درون خیـــک روغــن

اگــر رنــــدی دکــل دزدیـــده باشد

نــه در اردوی استکبــــار ملعـــون

به ایران فی المثل دزدیده باشد!

دل شــاعـــر از آن بــی کینـــه باشد

زلال و صــــاف چـــــون آیینـــه باشد

کـه روزی چنــد بـار از صبــح تــاشب

درخشان تـر ز شمس و ماه و کوکب

بـه تکریــم و بـه تعظیــم و بــه تأییـد

خـدا خود را در آن پـا تا بـه سـر دید!

یارب به حقّ سـوره ی «حشر»ت بـه «روز حشر»

بــا بچّـــه هـــای «فــــاطمــه» محشـــور کن مرا

گیـــــرم کــه از «بهشــت»  نــــدارم نصیبــــه ای

از «آتــش جهنّــــــــم» خـــــــود دور کـــــن مــرا

«دنیـا»ی من اگر که «خـراب» است باک نیست

«عقبــا»ی «روز واقعــــــه» ،«معمــور»کن مرا

اوّل مـــــرا ببخـش و بیــــامــــــرز و بعـــــد از آن

بـا «زاد و تــوشـــــه» رهسپر «گــــور» کن مرا

«حبّ الحسین»،«توشه ی عقبا»مرابس است

با ایـن «عطیّــــه» خـــــرّم و مســــرور کن مرا.

روزی که   دل   از عشق  تو پرداخته بودم
کار   خود   و   کار  دل  خود  ساخته  بودم

دیوانگی ام    تابع     زنجیر     جنون   بود
کز خانه  به    میخانه  برون    تاخته بودم

با مهر   دلم بردی  و  بی مهر شکستی
افسوس که   اخلاق تو  نشناخته بودم

آن  سر  که  به  دامان  توام  بود  زمانی
ای  کاش  که  در  پای  تو  انداخته بودم

هر بردکه بود از تو و چشم سیهت بود
چون  من  ز  ازل  قافیه  را باخته  بودم

شد باعث رسوایی من بر سر هر بام
وقتی  علم  عشق  تو   افراخته  بودم

اشکی که فشاندی به وداعم شب آخر
تاوان   سپند      دل    بگداخته     بودم

آویخته هر شاخه گلی بر سر گیسوت
تیغی است که بر روی خودم آخته بودم

ای کاش که بر شاخه ی طوبای وجودت
چون عهد کهن باز همان  فاخته بودم.

گفتی که از جان بگذرم

تا لایق جانان شوم

در محفل نور و صفا

شاید شبی مهمان شوم

بگذشتم از جان

چندان شتابان

کز من نماند آثاری

اما ندیدم

آنسوتر از خود

جز خواب وحشتباری

***

ای جلوه بخش زندگی ها

دریای اسرار نهانی

صدها نشان داری ولی من

می جویمت در بی نشانی

پیدا و پنهان

در جسم و در جان

چون بوی گلها جاری

بگسستم از این

بگذشتم از آن

تو ناامیدم نگذاری

***

ای خالق جان آفرین

در آسمانها در زمین

نام تو هر کس هر چه گفت

می خوانمت زیباترین

زیباترینی

عشق آفرینی

سرمشق خوبیهایی

پنهانِ پیدا

پیدای پنهان

بی مایی و با مایی!

مـــاه رمضان رفت ... بیــــا بــــاده بنوشیــــــم
جــــامی دو سه    اوّل  سـر سجّاده بنوشیــــــم

محراب  پر از  رایحه ی  شُـرب طَهور است
بشتاب  ازاین  باده  کـــه  پـــاداده بنوشیـــــــم

دُردی  که  در آن راه علاج همه  دَرد  اسـت
ســاقــی  به  قدح  ریخته آمـــاده   بنوشیــــــم

با  خیل  گــــدایـــان درش  نابِ   دل  افروز
همـــراه حــــریفان  پـــریـــزاده   بنوشیــــــم

با  ساده رخی چنــــد روان سوی خــرابات
آبــادی  دل  را قـــدحی ســـاده   بنوشیـــــــم

گر لقمه ات ازخوان قضا پاک وحلال است
فرض است  کزین روزی بنهاده بنوشیـــــم

با روزه ی بگشوده   مباح است که امروز
خون دل  رَز  با  رخ  بگشاده   بنوشیـــــم

تا در  رگ  جان  شعله زند وسوسه انگیز
آن  باده  که  از  جوش نیفتاده  بنوشیـــــم

درعید رهایی که حساب همه صاف است
آن می که دهد ســــاقـــی آزاده   بنوشیـــــم .