بافت زنجیرمرا با مو عمو زنجیرباف
پشت کوه انداخت ازهرسوعمو زنجیرباف

چون که باران مصیبت ریخت ازهفت آسمان
مانددرسیلاب تازانوعمو زنجیرباف

بسکه زخمش ازپی زخم آمد وبردل نشست
چاره اش کی بود با دارو عمو زنجیرباف

روزگاری درجوانیهای من چون لعبتان
بود زیبارو،کمان ابرو عمو زنجیرباف

ازبهاران تابهاران دربسیط سبزه زار
جست وخیزی داشت چون آهو عموزنجیرباف

کرد انواع غذاها را حرام خویش و خورد
نان جو همراه آش آلو عمو زنجیرباف

پول هم گربوددرکوی و خیابان روی هم
داشت کی دردست خودپارو عمو زنجیرباف

زیرلب میخواند گهگاهی ، دلش تا واشود
شعرهای خواجه و خواجو عمو زنجیرباف

زیر پای هرکه را ازمعرفت بیگانه بود
روز و شب میکرد خوش جارو عمو زنجیرباف

پیروانی داشت جان آگاه و یک دل یک زبان
از دیاربکرتا جامو عمو زنجیرباف

دست دریک کاسه با شیطان نبود ونیزنیست
با «ترامپ» و با «نتانیاهو» عمو زنجیرباف

داشت«ربّ اغفرلنا»برلب چو پیرما وگفت
«لااله»ی قبل «الّاهو» عمو زنجیرباف

بی نیاز ازسیخ ومیخ و رمل واسطرلاب کرد
دریسارو دریمین جادو عمو زنجیرباف

گاه پیری درمرورخاطرات خسته ام
نیست دیگر ردّپایش،کو عمو زنجیرباف؟

یا صـاحـب الـزّمـان که جهان در پناه توست

تـا کی نهـان ز دیـده ی مـا روی ماه توست

چشـــم امیــــد منتظــران طـریــق عشـق

تا آن کـه جلـوه ای بنمـایـی بـه راه توست

هـر روز روز حسرت و هر شب شب فراق

مــا را نصیب ، بــی بــــرکات پگـاه توست

آن خسـروی کـه عیسی مریم کنـار خضر

همــواره افتخــارکنــان در سپـــاه توست

بــرتـــر از انبیــــاء سلف ، غیــر مصطفی

نزد خــــدا ، مقــام تو ، مانند جـاه توست

چون کعبـه ، مسجد نبوی ، چشم انتظار

در آرزوی بــــانـــگ اذان و صــلاه توست

هر صبح و شام ، معتکفان حـریم عشق

جان برکفند تابه چه سویی نگاه توست

در هر دعـــا ظهــور تو خواهیم از خدای

آن خالقی که ملجأ ما ، نیکخواه توست

در صـدق مـدّعـای ظهـور ، آفتاب و ماه

روشن دلیل ماو درخشان گواه توست

از داغ مرگ مــــادر پهلـــو شکسته ات

تاعرش رفته ناله ی واحسرتاه توست

در چشـم دودمــان بشـر دود فتنه ها

پــادافـــره گناه فـراوان ، از آه توست

***

بار سفــر ببندم و تــــا جمـــکـــران روم

کآنجابه لطف دوست نمودارگاه توست

بــــا زائــــران منتظــــرت همنــوا شوم

درمسجدی که منظره ی بارگاه توست

عمری گذشت و مرغ دل بی نوای من

در آرزوی دانــه ی خــال سیاه توست.

بهـــاری کـه مست آمـد و مست رفت

دلی را بــــه عشقـــی نپیوست رفت

ز مــــــا کــرد عطـــــر نـــوازش دریـغ

گلـــی را بـــه شبنــــم نیارست رفت

کتــــــــــاب تمنّـــــــــای آلالــــــــه را

به داغی عیان ، مهر زد ، بست رفت

بـــه میخـــانــه مــاننـــد پیــرار و پـار

نپـــرسیـــد آیـا کســی هست رفت

پـــرستـــو هـم ایـن راز فهمیده بود

کــه کنــج رواقـــی بننشست رفت

بـه پـــای گلی ، نقــش بــر کاغذی

هـــزار دلم خواند و از دست رفت!

ای گـــربــــه ی سیــــاه مــن ای نـــازی ملوس

خــــود را نمــــال این همه بر ســاق پـــای من

می دانم این که بــــرده تـــو را تــاب ، گشنگی

پرسی مــــرا کــــه:از چــــه نیاری غـــذای من؟

شـــرمنـــده ام ز روی تـــو ای بـــاوفـــا انیــس

وی ســـال و مــــاه و هفتـــه و روز آشنـای من

در سفــــره نیست نـانـم و در دیگ پاره گوشت

تــــا آورم بــــرون کنــــی نـــــوش ، جــای من

همچـون تـــو چشـــم دوخته ام سوی آسمان

تــــا لقمـــه ای مگــــر بفــــرستـــد خدای من

از من دعـــا و از تــــو هم آمیـــن آن ، بگـــوی

تــــا بلکه مستجــــاب شــــود این دعـای من

ظــــرف غـــــذا اگـــر بفـــرستــــد ، بــرای تو

تیــــــر بــلا اگــــر بفــــرستــــد ، بـــــرای من

خواهی مگــــر دویـــدن اشک مـــرا بــه روی

بینـی کـــه ضجّــــه می زنی ای بینـــوای من

ای کاش صاحـــب تـــــو یکــــی پــولـدار بود

نی چون منی فقیـــر و بـــداقبـــال ، وای من

در فکر خویش بــاش و ز شـــرّم خلاص شو

انصاف نیست تــا کـــه بسـوزی به پـای من

از خوردنی به جز غم و اندوه و غصّه نیست

خواهی بمــان و خواه بـــرو از ســرای من!

خــداونـدا بیفزا عقــل و دینم

به راه راستی عیــن الیقینم

ببخشا بر محبّت خانه ی دل

فروغ عشــق زین العابدینم.

ای پـــرتـــوی از جلــوه ی جانانه اباالفضل

روح شـــرف و غیـــــرت مـردانـه اباالفضل

در انجمــــن عِلـــــوی مــــردان خـــدایـی

بــر شمـــع ولایـت شــده پروانه اباالفضل

نــامـوس وفا ، نور هدی ، قبله ی حاجات

کانــــون صفـــا ، مظهـــر جانانه اباالفضل

در مکتـب اخلاص و وفـــاداری و تهـــذیب

استــاد تویی ، کامـل و فـرزانـه اباالفضل

الطاف تو خـــواهنــــد غلامـــان حـریمـت

ای بهــره ور از فیــض تو بیگانه اباالفضل

در حلقـــه ی خـورشیـد عـذاران بهشتی

زد موی تو را دست ملک شانه اباالفضل

ســودای تو دارد ســر شوریده ام امروز

آهنــگ تو دارد دل دیــــوانــــه اباالفضل

در دام ولای تو گــــرفتـــــار ابــــد شـــد

مـــرغ دل من بی هـوس دانه اباالفضل

عمری ست منم از غـم هجران تو بیمار

بفـرسـت دوایــی ز شفاخانه اباالفضل.

آسمـــان در شــــام میـلاد تــو نــــوری تازه یافت

قــدسیــان را محفــــل ادراک ، شـوری تازه یافت

غرق نـــــور معنـــویّــــت در ســـرابُستـــان وحی

همره جبـــریـــل ، پیغمبــــر حضــــوری تازه یافت

دست افشان عیســی مـریـم که جانی نـو گرفت

پایکوبان مـــوســـی عمـران که طـوری تازه یافت

در شبستـــان به نـــور عشـــق آذیــن حسین(ع)

آسمــــان دیـــــن ز میـلاد تــــو هــوری تازه یافت

ای بهـــار سجـــده هــــای نـــاب ، زیـن العابـدین

منبــــر و محــــراب بــــا نامت ظهـوری تازه یافت

چون علی(ع) در خطبه آن کردی که ارکان ستم

رو بـــه ویــرانــی نهاد امّــت شعـوری تازه یافت

در بهـــار انقلاب عشــق ، بـــــزم عــــاشقــــان

بــــا طلـــوع مهـــر میلادت ســـروری تازه یافت.

پــــاســـدار جملـه ارزش ها حسین

مکتب تــــوحیـــــد را معنــــا حسین

نـــــاشـــــر انـــــوار ذات ســـرمدی

نـــــاصـــــر اسلام نــــــاب احمــدی

نــــوربخــــش محفــــل افلاکیــــــان

خاک راهــــــش تـــوتیــــای خاکیان

افتخــــــــار انبیــــــــــا و اولیـــــــــا

عــــروةالوثقــی و مصبـــاح الهـدی

چـــون صبــاح ســوم شعبـان دمید

مــژده ی جانبخـش میلادش رسید

چارمین روز از مه شعبان به گوش

آمد این پیغام جانبخش از سروش:

پــــاســــــدار دین حـــق را یاوری

یـــــــــاور شیـــــراوژن نــام آوری

حق عطا فرمود بر یعســوب دیـن

حیـــــدر صفـــــدر امیــرالمـؤمنین

نـام او عبّــــاس اباالفضلش لقب

معنــــی اخلاص و مفهـــوم ادب

پـــــاسداری را سـرافـرازی از او

افتخـــــار نــام جــانبــــازی از او

تا که مستحکـم شود ارکان دین

پاسداری شـد به جانبازی قرین.

یکنفس بــا تــو پــریـــدیــــم قفــس تـا بــه قفــس

در قفــس بـــاز رسیـــدیـــم نفـــس تـا بــه نفـــس

هیچکس را تو به جان دوست نداری زچـه روسـت

کــه ز جــان دوست تـرت دارد و خواهد همه کس؟

در میهــن مـــا بـــلای سیــل آمده است

آب است ولی نـه بـــاب میل آمده است

ای کاش تمــــام صـــدرهــــا را می برد

مرگی که سراغ هرچه ذیل آمده است!