ای  از  لبــت  چکیــــــده   به  کامم  سکنجبین

صفرابر  و  معطّر  و   خــــوشـــاب   و دلنشین

آن  لعل  لب  برآمـــــــده از کـــــان کــائنــــــات

در کـــارگـــاه  کــــون  تــراشیــــده  بــا  یقیـن

حجّـــار سختکـــوش قضا و قـــدر کـــه هست

بر  حلقـــه ی گـــران سلیــــمان  از او نگیــــن

صفـــرائیـــان  عـــــالــــم بـــــالا  نهــــاده انـــد

ماءمعین ز  کف  بـــــه  تمنّــــای  ســـاتــــگین

آن ساتگین که پر شده  از بـــــاده ی نشـاط

وان باده کش زخُم به درآورده  حــــورعیــن

کنج لب تو خال سیــه ،بچّه هنـــدویی است

نابالــــــغ  و  فریبگـــر و  شــــوخ  و نـــازنیــن

گویــــد سکنجبین  لبت   را  ســـرشتـــه اند

از  آب  سلسبیل به زمزم  شــده عجیــــــن

یک  قطره زان اگــر بچکد در گلوی خضـــــر

آب حیاتش  اوفتـــد از چشـــــم  تیــزبیـــــن

بر آستان  پیـــــر  مغــان گـــر کننـــد ســــرو

بنـــد  ازار خـــــود  نشناســـد  از  آســــتین

بویی  از آن اگـــر بــــرسد بـــر  مشام شیخ

بشکن زند بــــه مدرســـه تــــا روز واپسین

دارد  هزار رنـــــد قــدح نوش  سینه چــاک

در هر قدم ز باره ی  ری  تا  بـــــه باشتین

ترجیـــح  داده انـــــد خمـــاران دردنــــوش

یک قطره زان به بشکه ای از آب  آتشین

در هر  مکان که شرّه کندصبح روی فرش

تا شام لیس می زندش  بــــا زبان   مکین

خوش باخط شکسته نوشته ست کلک دهر

وصف  سکنجبین  تــو  بــر تخته ی جبین

حتی متاع کفر گر این طرفه شربت است

«شاطرحسین»می خردش با متاع دین!

گر  چه  می گویند  مهمــــان  از   حبیبان   خداست

بی تعارف   خانه ی  بیچاره  را  مهمـــان   بلاســت

در  نداری  صاحب  مهمان  شدن یعنی  که   مرگ

معنی  حرف  مرا می فهمد  آنکــــــــو    مبتلاست

چند  روزی شد   که  دور   از  جانتان  در خانه ام

آمده  مهمان ز  شهرستان و   جان  بر لب مراست

بیشتر  هر چند   اخم خویش  در هم   می کشم

این جماعت کمتر از   رو  می رود این رنج زاست

بچّه هاشان   بدتر  از خودشان  اذیت  می کننـــد

بچّه مهمان   واقعـــــا   مانند   درد  بـــی دواست

همسرم دوشینه می فرمود: کــــج  خلقی  مکن

گفتم  ای بانو  نمی رنجی   اگر از حرف  راست

ایلغــــاری  را  که  اقوام  شمــــــــا   آورده انـــد

کی مغول آورده بر   ایران  به هنگامیکه خاست

می خورند و می روند  اما     نمی فهمند  هیچ

بهر  جبران خسارتشان  چه  محنتهـــــا  مراست

هرچه در انبار بنشن بود   و روغن    شد  تمـام

نیست اندرکیسه دیگرکشک واندرکوزه ماست

عده ای  نارفته   ناگه   عده ای     دیگر  رسند

من نمی دانم که اینجاخانه یا    مهمانسراست

بهر  دفع   این  بلای  ناگهانی    روز  و شــــب

دستهایم  بر   دعا    با  گریه های بی صداست

درهجوم میهمان شدخوش عمل بیهوش وگفت

ذنب لایغفر  نکردم    پس چرا  اینم ســـزاست؟

گر ببندی   در  به   رویم    تا   در   دیگر  زنم

حاش لله  گر    ز    استدعا    در    دیگر  زنم

من که سرمست می وصل توام قسمت مباد

کز  برای  جرعه ای   صهبا    در     دیگر  زنم

در پناهم گیر و بنشان چون  طفیلم در حریم

در حرم  مپسند  ای  مولا    در     دیگر   زنم

جنّت الماوای  عشقت را گر  امـــروزم مقیـم

دوزخم  ماوا  اگر   فردا     در     دیگر    زنم

ای مرا گنج قناعت داده   شــرمم  بـــاد اگــر

با   عبـــور  از  روح  استغنا  در    دیگر   زنم

حسبی الله گو    به  الفاظ  دعایم   دور باد

گر  به  حسب   نفس  در معنا در دیگر زنـم

مرغ دست آموز   این  بامم به آب و دانه ای

دل نمی بندم  که  بی  پروا    در  دیگر  زنم

گرزیانم سودوگرسودم زیان درعشق تست

می پذیرم  کی در این   سودا در دیگر زنــم

رنگ بی رنگی  خلاف  صبغةاللهی   نبـــود

خوی  طاووسی ندارم  تا  در     دیگر   زنم

مرغ آهم  بر  ستیغ    قاف قرآن لانه کــــرد

دور باد از من   که چون عنقا  در  دیگر زنم

عفو فرما گر ز  غفلت بر زبان  آمــــد  مـــرا:

یا درم بگشای    بر    رخ  یا  در  دیگر  زنم.

خاطره ها  را   همه   از   یاد  برد

خاطره انگیـــــز ترین مــــــــــــردها

شــــارح نـــی نـــامه ی اندوه شد

نـــای شبــــــآویزترین مــــــــــردها

خاطره ی سوگسرودی ست تلخ

نغمـــــه ی گلبیـــــزترین مــــردها

پنجـــره نگشود به صبحی قریـب

خـــانه ی شبخیــــزترین مـــردها

آه که سرشارشداز خون واشک

ســــاغر لبــــــریزترین مــــــــردها

خیره در آیینه  نهیبی به خـــود :

ای همه نــاچیـــزترین مــــردهـا

صبح شد و غنچـه تبسّم نکـــرد

در شب پـــائیـــزترین  مــــــردها.

              از:محمدحسین خوش عمل.

اشاره:

از امروز من مسئولیت ارائه ی این وبگاه را بر عهده دارم و خواهم کوشید تا به احسن وجه آثار ابوی را خدمت دوستان ارجمند و فرهیخته ام ارائه دهم.حقیقت این است که ابوی مکرّم بیمارند و شب و روزهای سخت و تلخی را می گذرانند.پوکی استخوان-بزرگی غدّه ی پروستات-دیسک و سیاتیک-ام.اس کنترل شده-بیماری آب مروارید و اخیرا و با کمال تاسف بروز آلزایمر ایشان را تحت فشار گذاشته و باز هم با کمال تاسف هزینه های سرسام آور درمان انواع بیماریهای گریبانگیر ایشان به گونه ای است که در مواردی روند درمانشان متوقف شده است.از همه ی دوستان صاحبدل آیینه ضمیر ملتمس دعائیم.

با تقدیم احترام و ارادت:محمد حسین خوش عمل.

دولــت  تدبیــــر  و   امیـــــــد  اومده

با دو ســـه تا دستــــــه کلید اومده

کلیــــد اگـــه تو در بــــره  وا میشه

وقتی که اون خوشگله پیدا میشه

حســـــن! بپـــا کلید تو   در نشکنه

چمــــاق هیشکـی دیگه سرنشکنه

حسن بیا  به وعده ها  وفــــا کـــن

فکری  به حال خلق بینــــوا  کــــن

حسن  بیا  یه حالی بر مــــا بــــده

یارونه  رو  زودتر از اینـــــــا بـــــده

دوبله وسوبلش کن وبیشترش کن

توچشم  دشمن  مث نیشترش کن

یارونه ی این ماهمون دیـــــر شـده

خون تو رگ  زال  زمون شیر شده

خیلی خطرناکه گرونــــی حســن

خودت که اینوخوب میدونی حسن

گرونی  غوله شاخشو هدف کـــن

نمیتونی کمتر وقتتو تلــــف  کــن

خیلی خطرناکه حسن سیاســت

وا بدی فــــایده نداره ریـــاســـت

بیا و دون بپاش شکــــار دل کن

یا که ایکارو  جون  مولا ول کن !

*اشاره :

محمدحسین خوش عمل تنها فرزند پسرعباس خوش عمل کاشانی هم شاعر است و در سه زمینه ی سنتی - نو و سپید آثار قابل اعتنایی از او در سایتهای مختلف منتشر شده است.تازه ترین اثر وی تحت عنوان «قصه های من و بابام 5»اخیرا در سایت شاعران پارسی زبان منتشر شده و اشاره به بیماری چشمی پدر دارد:

آنک پدرم : لیاقتـــــش نمـــــــره ی  بیســـــــت

مردی کــــه تمام عمــــر خود آینــــه زیســـــت

این بـــا رگ و ریشــــه ای کــه یـــــارهمه بود

این خوب همیشـــه ای که یک یارش نیسـت

در متــــن بلا ولـــــی لبـــــــش پـــــــر خنـــده

در وادی حیــــــرتم کــه این دیگــر کیســت؟

دیشب بــــه نمــــاز خــــود دعــــــایش کردم

فرزند  دعـــاگـــوی پدر!؟ عیبــش چیســـت؟

گفتم : مپسنــــد ای خــــــــدا کـــــور شــود

این چشم که عمری به حسین تو گریسـت.

ماه رمضـــان رفــــت بیـــــا بـــــــاده بنوشیـــــم

جــــامی دو ســـه اول ســر سجّـــاده بنوشیـــــم

محـــــراب پـــر از رایحـــه ی شرب طهورست

بشتـــاب کـــزین بــــاده که پـــاداده بنوشیــــــم

دردی که در آن راه عــــــلاج همـــــه دردست

ســاقی به قــــدح ریختــــــه آمـــاده بنوشیـــــم

بـــا خیـــل گــــدایـــان درش نــاب  دل افــروز

همــــراه حــــریفــان پــریــــزاده  بنوشیــــــــم

بــــا سـاده رخــی چنــد روان  سوی خرابـات

آبـــادی دل را قـــــدحــــی  ســاده بنوشیـــــم

گـر لقمه ات از خوان قضا  پاک وحلالســت

فـــرض است کــزین روزی بنهاده  بنوشیـم

با روزه ی بگشوده مبـــاح است  که امروز

خون دل رز  با رخ بگشــــــاده بنوشیــــــم

تـــادررگ جــــان شعلـــه زندوسوسه انگیز

آن بــــاده که از جوش نیفتاده بنوشیــــــم

در عیــــد رهـــایی که حساب همه  صافست

آن مـــی که دهد ســـاقی آزاده  بنوشیــــــم.

ماندیم  و   رفتند   آنان   تــا وسعت   آبی عشق

تا  بامدادان  اشــــراق  شبهای   مهتابی  عشق

ماندیم  و  رفتنــد  آنان   ققنوسهای    در  آتـش

با   بالهای  جــــــلالی  رمز  خدایابــــی    عشق

ماندیم  و  رفتند  آنان  آنسوتر  از    بــــاور   مــا

جایی که تنهاخداراست تصویری  ازنابی عشق

با  داغ  لبهایشان بود یک واژه   قاموس رفتـــن

در باغ  دلهایشان بودیک غنچه  شادابی عشق

پرواز را  چون پرستو آغـــاز کـــردند  و رفتنـــــد

تا سمت عرفــــانی نور تا مرز   بی تابی عشق

آنان  که بالی گشودند پروانه های   شهــودنـد

باچشمهایی که بـودندتفسیربی خوابی عشق

ماییم وخوشیده چشمی با   ناله های دروغین

در مرگ نابودی درد  در  سوگ نایابی عشــق

رفتند و  ماندیم خالی از  نغمه های جـــــلالی

ما  سایه های  خیالی  محروم از آبی عشــق.

قومی  که  در  اندیشه ی      دیدار  خـــــداینـــد

با  نور  علــــــی   گر  بدرخشنــــــــد  ســـزاینــــد

مــــردان  حقیقـــــت نگــــــــر کــــوی طــــریقـــت

از  جـــــــذبه ی  رخســــار علـــــی محو خـدایند

ســـرسلسلــــه ی مذهبشان غیر علی نیسـت

آنــــان که  به   اقلیــــم صفــــــــا عشق گرایند

دارند   ز   خـــــاک  قدم  او   دم جــــــانبخــش

عیســـــی صفتـــانی که  به  هر  درد  دواینــد

ای  پادشــــه  خطّـــــــــه ی   ســـرسبـز تـــولّا

شـــاهـــان  جهـــان پیش غلام  تو گــــــــداینـد

یـــــــاران تو  در ســــــاحل مقصود به رفتـــار

خصمـــــــان تو مغــــــروق به گـــرداب بلاینــد

بـــر مـــرتبـه ی شامخشان غبطه خورد خضر

در بحـــــر ولای تو کســـانی کــــه فنـــــاینـــد

تا کــــــوثـــر گفتـــــار تو ای زمــــزم تــــوحیـد

جـــــاریست  کجــــا در طلب آب بقـــــــاینــد؟

شدبهره وراز نــور   جمــــالت مه و خورشید

بـــــرقــــی ز دم تیــــغ تو ناهیـــد و سهاینــد

غیــــر از تــــو کسانی که گــــرفتند امــامی

از بعــــد نبی  یکســـــره در راه خطـــا ینـــد

جـــانم به فـــدای  تو  و  اخلاف جلیلــــــــت

مـــــا را همگـــــی  راهبـــرانی بســـــــزایند

دارند چــــو از دست  تو ســـرخـــــطّ ولایت

بـــــر قـــافـــله ی نـــوع بشـــــر راهنمــایند

در مکتـــــب تـــوحیـــد همـــه مرجع و ملجا

بـــرنامه ده و چـــــاره گـــر و عقده گشایند

بـــا مـــرگ تــــو ارکان هدایت شـــده ویران

آن قـــوم کـــه انکار نمـــــاینـــد کجـــــاینــد؟

امــــروز به پـــژواک اذا زلــــزلــــــــة الارض

آشفتــــــه چو ابنـــاء زمین اهل سمـــاینــد

مــرغان اولـی اجنحه بـــر ســدره و طوبی

در مـــاتم سیمــــــرغ هدی نوحه ســراینـد

واصل شدگـــان حــــرم ســـــــرّ الهــــــــی

پوشیـــده چو مخـــلوق زمین رخت عزایند

تا نــــور وجــــود علــــــوی تـــابد و پــــایــد

در صـــومعـــه ی عرش ملایک به دعاینــد

ای لجّــــــــــــة الاسرار الهی که ز داغــت

تا صبـــح قیامت همــــه دلها بـــه نـــوایند

چون«خوش عمل»ازداغ جگرسوزتوامروز

خلقی همـــه در تاب و تب افتاده ز پاینــد.